– HEYBET AKDOĞAN
*
taşı yontan ellerim
ölüme bir mezar taşı dik
saflığını yitirmiş bu hayatta
toprağa geri dönmek
kirletilmemiş tek yerindir
gözyaşlarının sağanakları
yeryüzüne damlayan insan
güneşi önüne kat korkma karanlıktan
ay elbet gelir arkandan
acının sızlattığı yüreğine dualar okuyan dostum
aydınlık duaların tılsımında
sıkıştırılmış dört duvar arasından
ayetlerle aş
aşılmaz sanılan engelleri
duy çağın çığlıklarıyla
can veriyor
inançsızlar
savaşların atlasından siliniyor iman
paylaşılmayan her şeye
ağıt oluyor her kelime
ölümlerin devamı oluyor her isyan
gökle yer arasında nefes nefese dudaklar
deccal ağzı
aşkı kemiriyor
sen huzuru ve yaşamayı göklerde arayan kuş
bir kanadınıda yeryüzü için çırp
