*Hülya Köksal
*
Acının bir tarihi var
dinmeyen hafiflemeyen rüzgârı
derin izleriyle yarının alnına konuşlanmış
içine çekildikçe kökleri kurutulamayan.
Acının içinden geçen
acıya meydan okuyan
üç damla hüzün
üç yiğit sevinç
yüreğimizin çölüne vaha
usumuzun bozkırına çınar
belleğimizin sisine kılavuz.
Umudun kendisi onlar
direnişin hâlâ diri karanfilleri
acılardan gülüş devşiren
ağır sancılı günlerin şafağı onlar.
İşte bundandır biter bir gün acılar.
