*Mehmet OSMANOĞLU
*
Gün devrilip el ayak çekilince sokaktan
Kor gibi yalnızlığın bağrına gömülürsün.
Yanıp sönen hayaller bir el eder uzaktan,
Kuşanıp yağmurunu bir boşluğa yürürsün.
*
Sessiz bir feryat düşer, sükûtun ortasına
Her şey, herkes yabancı kesilir birden sana
Sığınsan da kırık bir umudun arkasına
Vuslatın sılasından hicrana sürülürsün.
*
Vehimlerin şehkası çınlatır kulağını,
Issızlık yüreğine dokumuştur ağını.
Göremezken karanlıkta solunu ve sağını
Bir dehlizin sonunda bir uçurum görürsün.
*
Gecenin kollarına bırakırsın kendini,
Hafif bir rüzgâr okşar anne gibi tenini,
Sislenmiş hatıralar sarıp sarmalar seni
Örselenmiş kalbinle maziye süzülürsün.
*
Irarsın üzerine üşüşen gölgelerle,
Bilemezsin nereye varılır bu seferle.
Yılların suretine serdiği çizgilerle
İnce ince kıyılır, ezilir, üzülürsün.
*
Şehrin son ışıkları çekilir üzerinden.
Son bir bûse alırsın solgun gülüşlerinden.
El çekip allı morlu ipeksi düşlerinden,
Titreyen renklerinle siyaha dökülürsün.
*
Sen yürürsün, yol yürür; sen bitersin, yol bitmez.
Çığlık atsan da artık kimsecikler işitmez.
Siluetin noktaya dönüşür de nihayet
Uzayan ufuklarda küçülür, küçülürsün…
