– YAREN KAYIP
*
gece, aysız
ve gözlerin kara ayaklarım buz gibi
kanat açmış bekliyorum yamaçlardan
kanı tere katarak koşup gelen sesini
içimde köpek uluması gibi bir ağıt
sarılıp düşsek sesinle bulutlara
korku yavuz hırsız çitlere
takılan yabancı biri
ve kalbine çöktükçe gıcırdıyor kemiği
var olduğu günden beri sevda yüzü görmemiş
nemli bir tavanda sallanıyor gölgesi savaşların
yalayıp süpürüyor bir uğultu yerleri
ve biraz daha bastırsa yağmur
çöktü çökecek canı
neyi bıraksa dökülecek parmak uçlarından
dursa yanacak kelimeler ve saç diplerinden
boca isyan, titrediği zaman nabız sırılsıklam
bıraksa düşecek yeryüzünün bütün kaleleri
hiçbir çatışma yetmeyecek ona yenilmek için
çünkü sevmek ölmektir vurdurunca boynunu
kuraklıktan çatlamış toprak o da bilmeyecek
yağmur mu bu yoksa göz suyu mu
hangi yöne dönse kendine yıkılır duvar
dağılır kafasına sıkmış askerin beyni gibi
