– RIDVAN YILDIZ
*
bütün ölülere sormuştum
toprak yiyen, toprak içen bütün ölülere
kimse kendine düşman değildi
ve can düşmanını sevmiyordu
ölüm haritada bir nokta
anlaşılmamış bir alın yazısı
çizgi çizgi siliniyor
macando
günlerden en çok gökyüzünü seviyordu
hiç gitmeyen o günü
her insan gözyaşı dökerken
acıdan karış karış parçalanmasın mı toprak
kimse uyanmadan kapat gözlerini
hiç kuşkun olmasın bahçedeki ağaçlardan
daldaki kuşlardan
kanatlardaki özgürlükten
hepsi bir iz bırakıyor insanda
hepsi şimdi sensiz, yalnız
macando öldü ünlü bir konuk olarak
mart ayında bir pazar günü
fırtınalı bir hayata yarenlik ederken
rengi donuk bir vazgeçme tarihiydi
teşekkür edercesine gülümsüyordu
ölüm bir büyük uçurumdu herkese
büyük bir adamı da aldı götürdü
gençlik kaldı boğazında
açılmaz bir düğüm
her şey ertelenir macando
fark etmeden ölüm gelince
herkes yerine yurduna dönmeye meraklı
sense kaybedilmiş bir gözyaşısın
aydınlığın yasaklandığı oyun gözlerin
kapılara sığmıyor sensiz geçen günler
gerçeği hiçbir cümle değiştiremez arkandan
ölüm geldi, seni aldı götürdü
macando
sahi hayat neydi
