– ÖMER KESKİN
*
Dünyaya geldiğine bin pişman eden keder
Ruhunda kor tutarken gözyaşınla söner mi?
İncitilmiş kalbine buse kondursa kader
Sırçalanmış yüreğin ilk hâline döner mi?
*
Ruhuna yüreğine sonsuz soru sorarken
Umarsız çapraz sorgu benliğini yorarken
Rol aldığın sahneden çıkış yolu ararken
Perde kapandığında acıların diner mi?
*
Özgürce koşmak için yaratılmış kısrakken
Ağzından çıkan son söz “artık beni bırak”ken
Önündeki çitleri aşmak senden ırakken
Hayalindeki engel aşman için iner mi?
*
Yarattığın Mecnun’a uzaklardan bakarken
Yüreği lâv misali hâlâ sana akarken
Vicdanın dile gelip kirlerini yıkarken
Çektirdiğin acıdan haylaz kalbin siner mi?
*
Yaramaz çocukluğu masallara terk edip
Yarım kalan öyküde kusurunu fark edip
Kalbini mutlu aşklar diyarına park edip
“Seviyorum gel” desen sırtına yük biner mi?
