Yeni perde, yeni oyun… Güneş köşesine çekilir, ay belirir. Sokak lambaları içimizdeki karanlıkları aydınlatmak için var olur. Kaldırımlar: suçlarımızı taşımak, ağaçların yaprakları sesimizi bastırmak için… Ve insan dünyaya gelir. Hikâye böyle başlar.
…
Aralık ayı …. kentinde yağışlı geçiyordu. Yılbaşının yaklaşmasıyla heyecana bürünen bu kentte bir cumartesi akşamıydı. Kafelerin içi çam ağaçlarıyla bezenmişti. Renk renk sim süsleri insanların boynuna dolanıyordu. Havanın kararmasıyla led ışıklar da yanıyordu bir bir. İnsanlar ise şimdi bu kentte yalnızca yeni yıla girmeyi bekliyordu.
Oyuncak dükkânındaki bir rafın bölümüydü onlar. Aynı; markalar, tarzlar, estetikler… Tam kalplerinin ortasında bir düğme vardı. Düğmeye bastığınızda birisi ağlıyor, ötekisi gülmeye başlıyordu. Başkasının duygusu ötekisini asla ilgilendirmiyor, kendi sesinden başka ses duyamaz hale geliyordu.
(Benim adım Yasemin. Annem, doğduğumdan beri tanıdığım şu güneştir. Gökyüzü babamdır. Ve ağaçlar, gökten bir milim sarkıtarak dallarını, beni heyecanlandıran salıncaklarıyla uyutur.)
Karnı acıkmıştı. Dönercinin yaptığı nefis dürümün kokusu! Burnunda tüten bu yemeğe hiç kavuşamayan Yasemin elini cebine daldırdı. Bu para ancak iki günlük ekmek parasına yeterdi. Kaldırımlara baktı. Son kez bir yere daha uğramalıyım dedi. Açlığını unutmak zorundaydı. Her şeyi kabullendi yine çaresizce. Teslimiyetle ilerledi. Kapıyı açtı. Acaba birisi kendisine üzülür mü diye düşledi. Anne eli değmemiş özensiz saçlara. Dirsekleri yırtılmaya yüz tutmuş, rengi soluk pembe monta. Çamura bulanmış iki beden büyük bota. Üzülür ve tüm peçetelerini satın alır mıydı birisi? Yasemin bunları düşlerken kafenin sahibi aniden onu fark etti. Kaşlarını havaya kaldırdı, başını sola sallayarak çıkmasını işaret etti. Yasemin hızla gözlerini kaçırdı. Kafe sahibi, garsonu çağırıp Yasemin’i hemen kovmasını istedi. Kaçmaya başladı Yasemin hızla. Garson peşinden koştururken, kurtulmayı başarmıştı.
-Peçete ister misiniz?
İnsanlar kendi sohbetlerini hiç bölmedi. Cevap vermeye bile lüzum görmedi. Yasemin son masaya gelmişti.
-Şey, peçete, peçeteye ihtiyacınız var mı efendim?
-Teşekkürler şekerim. Allah versin. Hahaahah…
Öfkeyle gözleri doldu Yasemin’in. Koşarak uzaklaştı kafeden. Sahte yüzlerini çıkarıp gerçek maskelerini ortaya dökmek istemişti. Lakin ruhları çamaşır gibi ipe seriliydi bu kentin insanlarının. Yaseminse bu çamaşırlara ulaşamayacak kadar küçüktü.
Kafenin camına balon çarpıyordu. Hareketini sadece rüzgâr sağlıyordu. Rüzgâr eğilim gösterdikçe savruluyor ve hafifçe uzaklaşıyordu. Herkesten bağımsızdı. Yalnızca rüzgâra bağlıydı kaderi. Veyahut yerdeki bir cisme… Yaşamı bunla ölçülüyordu. Hiçbir şeyin farkında değildi. Teslimdi kaderine. İradesi yoktu. Seçimi yoktu ve sesi yoktu. Bir cisim onu deldiğinde sesi çıkabilirdi ancak. Belki de hiç duyulmazdı küçücük hacmiyle bu koca kentte. Nasıl, ne, nerede, neden, ne zaman? Kim!
Beton yüklü duvarın boşluğuna sıkıştı balon. Yasemin kafasını çevirdiğinde ilk onu gördü. Her şeyi unuttu yalnızca çocukluğu baş göstermişti şimdi. Ona doğru sevinçle koştu.
-Kim bilir kim bıraktı ellerinden seni, kim? Hangi parmakların arasından kaybolup buraya geldin. Rüzgâr mı savurdu yoksa bu boşluğa?
Sürekli dönen şu yuvarlak küre sonunda tam dönüşünü sağlamıştı. Kentteki insanlar şampanya patlatarak kutlamalara başladı. Havai fişekler patladı art arda. Gökyüzü çiçek gibi açıp kapandı.
…
Yasemin, balonu beton yüklü duvarın boşluğundan kurtardı. Eline aldı ve gökyüzüne teslim etti. Rüzgâr taşıyarak göğe yükseltti balonu. Göğün arasında kaybolmadan son kez baktı. Daireler çizerek süzülüyordu balon. Göğü aralayarak bulutlara kavuşmuştu. Kayboldu sonrasında sonsuzluğa. Rüzgâr aniden kuvvetlendi, yağmur tekrar başladı. Saçları dalgalandı Yasemin’in. Kahverengi gözleri sisten uzaklaşarak ışıl ışıl parladı. Rüzgâr yavaşça yanağına dokundu…
Son perde, son oyun… Zuhur etti; güneş, ay, sokak lambası, kaldırımlar, ağaçlar. Yere düştü akisleri. Ve in\san bir balon gibi kayboldu akislerin arasında.
*
SADİYE ESMA KARABULUT
