*AHMET SÜREYYA DURNA
*
Öyle inanmıştım ki ve hem de katiyetle,
Dürüstlükten insana zarar gelmez, diyordum.
Öyle donanmıştım ki tekmil iyi niyetle,
Mȃna çerçevesinde her söze kanıyordum;
Meğerse yanılmışım.
*
Uyuz eşeğin bile derisini kaşırken
Rastladığım sayrıyı omzumda taşırken,
Yaşanan acıları yürekten paylaşırken,
Tutuşanla tutuşup yananla yanıyordum;
Meğerse yanılmışım.
*
Daima kulağının üstüne yatanları,
Gerçeklere çiğ yalan, süte su katanları,
Ta ki görene kadar “din”le aldatanları,
Ben herkesi nefsimden üstündür sanıyordum;
Meğerse yanılmışım.
*
Kaymaklı kadayıfta, keza ballı lokmada,
Salt akçeli işlerde, kerevete çıkmada…
Elde tuttuklarımı gönüllü bırakmada,
Nice aç gözlülere öncelik tanıyordum;
Meğerse yanılmışım.
*
Arıtanlar onlardı sanki günah kirini,
Gıpta ile izlerdim rol model tiplerini,
Bol keseden dağıtan(!) kerem sahiplerini,
Muhabbet besleyerek şükranla anıyordum;
Meğerse yanılmışım.
*
Pansumancı başıydım ufunetli çıbanın,
İçinde yer alırdım en belirgin çabanın,
Ya bir fincan kahvenin veya bir merhabanın,
Hatırına hürmeten zora katlanıyordum;
Meğerse yanılmışım.
