Yazar

yediveren tomurcukları köpürüyor çalılıklar arasında ve gözlerimden öpüyor yağmur sonraları patlayan gökkuşakları   yamaçları kekik, zirvesi karlı mor dağlar dar geliyor rüzgâr kanatlı üveyiklere

Çok Kıymetli Gönül Dostları; 7 Haziran 2012 günü Âlem-i Cemâl’e vuslat için Hakk’a yürüyen Türk Şiirinin ve İdeâlizmin Son Efsânesi’ Abdurrahim Karakoç’u; vefâtının 13.

Kim elma dediyse çıkıp geldi çocukluğum Kötülüğün sürgün edildiği zamanlar   Musluktan damlayan su Afşin İçtikçe çoğalan hatıra Bir sürahinin ağzından girdim Beyaz badanalı

 * Hani kerpiçtendi, birkaç̧ odalı Evimiz vardı ya o ev yok artık! Analı babalı göçmen sobalı Evimiz vardı ya o ev yok artık! *

2025 mezunlarına… buruk izler bırakıyor yolun yükü omuzlarına yerini arıyor son zil sesiyle yorgun adımların kaçak gülümseyişler yurduna dönerken yüzün ikindi telaşı serpiliyor ağaç

şu yaşamak meydanında/ neşe hüzün karılmaz mı dünya ömür değirmeni/ öğütmekten yorulmaz mı   zaman çarkında insanı/ eskidikçe gel de tanı talan olur gülistanı/

Zor, susturmak sessiz çığlıklarını kalbimin Gel bir de bana sor şu dağlar titriyor Arşa değdi gözyaşlarım görmez misin? Dökülüyor avuçlarıma bulutlar Kayboldum sislerde bilmez

                                    I   ah sessizliğinden kırılırmış çocuklar     II   niçin her can verilişte devam eder ölümüne ölüm promosyonu   iki kere ikiyle