Aç gönlünü ey dost, aç gönlünün kapılarını, füsunkâr ömrüme cemreler düşürmeye geldim. Aç gönlünü ey dost, ben gönlümü muhabbetle pişirmeye geldim. Erdikçe sohbetine ve konuştukça aynı lisanda, ben yakamdan yalnızlığımı düşürmeye geldim. Yanmaya geldim ben dostum, dostum diyerek yanmaya. Kendi iç sesimden ve yalnızlık uykusundan uyanmaya. Aç gönlünün kapılarını ey dost, dostun nazarında eğilmeye, dosta divan durmaya geldim. Can yaramın devasını, cana sarmaya geldim. Bütün annelerin gözleri ıslaktır, senin uğramadığın iklimlerde. Bir çocuk korkar durur aldığı nefesten. Su bulanıktır ey dost sen yoksan, mevsimlerden zemheridir. Bahar hicap eder yüzünü göstermeye. Aç gönlünün kapılarını dost, yerimi ve haddimi bilirim ben bu kapıda.
Aç gönlünün kapılarını dost, ötelerimin dilekçesini sunmaya, sunmaya, sunmaya geldim. Meğerse ateş soğukmuş, ben dostun alevinde yanmaya, yanmaya, yanmaya geldim. Dostuma dostum diye seslendiğim demde kopsun bir avuç gönlümde fırtınalar, hem de gönlüm duruldukça durulsun. Bir tek “dostum” de bana ki, gönlümde bir düğün dernek kurulsun. Dostum de bana dostum ki, ruhumun kanlı yaralarına, serin bir merhem gibi sürülsün o davudi sesin. Gönül kapındayım dost. Uçsun diyerek geldim göğüs kafesimdeki şükür kuşlarım. Ve unutsun gözlerimi artık yalnızlığıma döktüğüm gözyaşlarım. Bir bahar bekliyor artık benden, kalbime müebbet kışlarım. Bir mızrak gibi delsin yüreğini, dostum nidasına tutunan yakarışlarım. Bana dostum de dostum. Silinsin yalan dünyanın bütün özneleri, bir tek dost kalsın, dost gözüksün gözüme. Sen bana dostum de dostum. O sesleniş ki ruhumun kalp atışıdır, müjdemdir, hürriyetimdir. Ben oluşumdur benim. Huzura doğru yol alırken pusulam, hiç bilmediğim bir coğrafyada mihmandarımdır. Aç gönlünün kapılarını dostum, vakit dost kalma vaktidir. Yegâne bir duygunun etrafında toplanma vaktidir. Muhabbet ile silkelenip yoklanma vaktidir. Aç gönlünün kapılarını dostum, sana en yakın olduğum yerdeyim. Derdimi arz etmeye geldim, dert talep etmeye. Gelişim ki aldığın her nefesin emrine verilişimdir. Sen bana dostum de dostum, duyacağım o ses nefesim olur benim, dirilişimdir. Aç gönlünün kapılarını dost, yerimi ve haddimi bilirim ben bu kapıda.
Aç gönlünün kapılarını dost. Yüreğimin sesini duyarak geldim. Koşarcasına, vuslata erercesine, kavuşurcasına coşarcasına geldim. Doğarken davet edildim ben bu kapıya. Ayakuçlarımız denktir bu kapıda, ne bir adım ileri ne de bir adım geri. Aynı yöne bakılır, aynı sancı duyulur, aynı emre uyulur. Yüreklerin işi olmaz bu kapıda pas ile küfle. Aç gönlünün kapılarını dostum, yüreğime dostum diyerek dost üfle. Ömrümün gerçek konağı, en duru yanım, koruyanım dostumadır seslenişim. Ürkek bir güvercin misali saçaklarına emin bir yürekle konmak istiyorum. Derdimi ve hüznümü dost bildiğim iklimlere bırakıp peşin bir saadetle çıkmaya geldim geri. Dergâhım burası, bargâhım burası, aç gönlünün kapılarını da dost, saatler durası. Aç gönlünün kapılarını dostum, yansın kalbimin isli çırası. Yılmaz bir muhabbetle sırladığın bütün yüreklerin selamıyla aç kapını. Ne olur topla bendeki beni, bir baba merhametiyle dizlerinin dibine. Anlatılmamış bütün masalları anlat. Döküldükçe dudaklarından dostane kelimeler birer birer, bana yağmurun serinliğini getir, onun sesini dinlet. Aç gönlünün kapılarını dost, yerimi ve haddimi bilirim ben bu kapıda.
“Ömrümün şafak yanı, bahar yanı, umut yanı…”
Sana koşup geldiğimde, Yunus oluyorum, Konya’da Mevlana, Nevşehir’de Hacıbektaş. Ben her dost kelimesini duyunca Yusuf oluyorum, Yusuf gibi seviyorum, Ne hırs kalıyor gönlümde ne de bir ihtiras. Yalan dünyayı unutuyorum ben bu kapıda. Kendi ellerimle parçaladığım beni, kendi ellerimle yeniden birleştiriyorum. Kalbimin en müstesna köşesine kutsi bir sevdayı üzerine toz kondurmamak üzere yerleştiriyorum. Aç gönlünün kapılarını dostum, ben sessizim, duvarlar benden sessiz. Hangi yöne baksam yalnızlığımı görüyorum. Aç gönlünün kapılarını dostum, çıkarsız içten. İnsan oluşumuzun getirisi ve göstergesi olan selam ile tebessümü özlemişim. Nasıl da hasret kalmışım. Nasıl da özlemişim bu duyguyu. Aç gönlünün kapılarını dostum. Koyu perdelerimi güne güneşe karşı aralamak istiyorum. Işık huzmesi girsin haneme. Kömür sobamın feri yetersiz kalsın dost yüreklerimizin sıcaklığı karşısında.
Kimden olursan ol, ak ol kara ol ama aç gönlünün kapılarını. Aynı dili konuşmasak da olur. Dilin dinin ırkın ne olursa olsun. Aç gönlünün kapılarını. Beklentim içten ve ticaretsiz bir paylaşım benim. Birbirimize verebileceğimiz en güzel hediye bu zaten. Bana sıkıntılarını elemlerini hasretlerini anlat dostum ben sana derdimi ve sevincimi döktükçe adeta köprüler kurulsun iki gönül arasında. Aç gönlünün kapılarını dostum, paylaşmak güzel gerçekten. Ekmeğin yarısını, suçun karasını, yeri geldiğinde pazar parasını pay edelim.
Söküğümüzü dikebilelim birbirimizin. Kusurumuzu görmemek, ayıbımızı kapatmaya çalışmak olsun maharetimiz. Aç gönlünün kapılarını dost, yerimi ve haddimi bilirim ben bu kapıda.
Bıçağın ucu gibidir bu yalnızlık. Kömürün kor hali gibidir. Bu beton blokların içerisinde nefes almakta zorlanıyordum dost, kapım çalınmıyor. İçtiğim bir bardak çayın yoktur tadı. Pencerelerimin pervazına sıraladığım çiçeklerim filizlenmeye üşeniyor, balkonumun altındaki sarı kedi bile mutsuzca bakıyor etrafına. Bir dostum de ki baharı bulayım azizim. Aç gönlünün kapılarını dostum. Gerçekten de zor zanaat yalnızlık. Bir dülger misali yüreğimi kırk yerinden oydum durdum kendi iç sesimle. Koca bir yalnızlığımı saklar koynunda ezelim. Tuvalimde hep yalnızlığıma rengi oldu. Aç gönlünün kapılarını dostum da kardeşliğin resmini çizelim. Aç gönlünün kapılarını dost, yerimi ve haddimi bilirim ben bu kapıda.
Sen aç kapılarını dostum. En yakıştığım yerde olayım, en yakışanımda. Bir çoban çeşmesinin serin sularında yıkayayım yüzümü. Sırtım hazana, yönüm bahara dönük olsun. Kabil’in kıvılcımı hükümsüzdür bende, garez adına yakılacak bütün ocaklar benim coğrafyamda sönüktür. Dost dediğim demde avuçlarımdan su içer ceylanlar benim. Cümlenin gönül söküğünü ben dikerim. Umutsuzluk yasak kılınmıştır yüreğimde. Kızıl kumlara bile kelebek kanadı naifliğinde yedi renkli çiçekler dikerim. Sen aç kapılarını dostum. Hüsn-ü Yusuf’lar ekelim peynir tenekelerine. Her sabah kulağımıza yaşamın ve dostluğun güzelliğini fısıldasınlar diyerek. Hiç umutsuz kalmayalım hüzün coğrafyasında, umudun o kadife libasını giyerek. Divit uçlu kalemimi, sevda mürekkebine Yunus’un yüreğine daldıralım. Aç kapılarını dostum, kine nefrete gareze ikiliğe ve ehl-i kem’e başkaldıralım. Konya Ovası’nda Mevlana’nın “ gel ille de gel ” nidasını duyuyorum. Sırtımı dönüp bendeki bana, benden çıkıp bize uyuyorum. Aç kapılarını dostum. Hiçbir silahın sesi bana göre değil. Nefret benden değil, ben kinden değilim. Nefret tapınaklarında nöbet tutan karanlık cellâtların ellerinden kaçmışım. Ey barış, ey sevda, ey dostluk ey kardeşlik, beni onların yıllanmış öfkelerine teslim etme. Ve benim kıyılarıma vurmasın nefret denizinin kara suları. Ey barış, ey sevda, ey dostluk ey kardeşlik, tut ellerimden. Tut ki hiçbir Yusuf kalmasın dipsiz derin kuyularda. Bilirim ki bütün hanelerde sen beklenirsin. Bütün yüreklerde sen dilenirsin son dilek olarak. Sen bütün ruhların son limanısın sen. Bütün ihtiraslar, hırs ve entrikalar senin azametinden korkar. Aç gönlünün kapılarını dost, yerimi ve haddimi bilirim ben bu kapıda.
Sen aç kapılarını dostum. Bütün çocukların aşkına, bütün çiçeklerin aşkına, bahar aşkına, nisan aşkına, aşkın aşkına bir olanların diyarına beni de al. Barışa ve kardeşliğe şiirler yazdır bana. Aşk olsun dünya yüzünde. Aşkın renkleri olsun. Garez çekilsin aradan. İnsanlar haberdar olsun yüreklerindeki kirden ve o kapanmaz yaradan. Bir ışıkken bin bir renge bürünelim ve Yunus gibi olup Yunus gibi görünelim. Kasırgaların ve fırtınaların sesini duyuyor musun ey dost. Ruhunu seninle inşa edememiş bir kimse, dışarıdan esecek en küçük bir rüzgârla savrulup gidiyor, sen de görüyorsun. Senin harcınla ve mayanla kişi kendini her yönüyle sağlam ve tam inşa etmemişse, yaşayacağı imtihan depremlerinde ebedî bir enkaza dönüşüyor. Senden bihaber olan ve varlığını benimseyememiş kalpler ise kumdan bir kale gibi en küçük bir etkiyle dağılmaya mahkûm oluyor. O yüzden gölgeni eksik eyleme yüreğimin üzerinden. Sana yaklaştıkça ve senden davudi sesler yankılanıyor gönül çeperlerimde. Adını andığımda nefsimin etrafında pervane gibi dönen bütün putlar yere seriliyor ve bir cam kırığı gibi dağılıyor ey dost. O yüzden bir değil binlerce kez seni söylüyorum kendime. Ben de bir sen ol diyerek. Bir ömür ummanında ürkek kulaçlar atarken arıyorum seni. Nefsimin bana vurduğu bütün zincirleri kırmak istiyorum. Dipsiz derin okyanusların ortasındayım. Neredesin dost, muhabbet kıyılarına vurmak istiyorum? Aç gönlünün kapılarını dost, yerimi ve haddimi bilirim ben bu kapıda.
*
İBRAHİM ŞAŞMA
