Hüküm vermem için karşımda duran adamın soyadı benimkisiyle aynı? Tesadüf olabilir mi isminin de şahsına münhasır ismimle özdeş olması? Çenesinin üstünde duran kocaman et beni, alnının ortasında birleşen kalın kaşları… Boyu posu, duruşu…
Mahkeme salonunda yargılanmak için bekleyen bir şahıs… Suçu eşi ve kayınvalidesini bıçak darbeleriyle infaz etmek. Duruşmanın hâkimi ben, Çağan YILMAZ. Mücrim Cevdet YILMAZ, 1955 Rize Çayeli ilçesi doğumlu.
Bozuk saati çalıştırır, çizik plağı işler duruma getirirdi annem. Kümülüs kıyılarında musibetlere tebessümle kulaç atar, dört duvar arasında yeni tomurcuklar açtırırdı umuda doğru. Hayatın soğuk adımlarına karşı gönül yalımlarıyla ısıtırdı körpe bedenlerimizi. Yürüdüğümüz köprüler tükenince hisar, aydınlandığımız lambalar kararınca ışık olurdu boşluklarımıza yansıyan.
Dağılırdım, toplardı; sele kapılırdım, çekip çıkarırdı. İçime gömülürdüm. Kazıyıp azlederdi. Kovgun ve ürkektim. Göğsüne yaslanır, kopan fırtınalara kafa tutardım. Ağlardım. Gözyaşlarımla mütedair bütün çeşmeleri kör tapayla kapatırdı. Düşerdim. Kanayan dizlerime yara bandı olurdu.
Bir başkası gibiydi. Babam gibi değildi babam. En sonunda yapacağını da yaptı. Ardında kırbaçlı emareler bırakarak gitti. Beş bahar, altı güz geçti azimeti üzerinden. Dönmedi. Yaşama sevincimi azalttı, gidişiyle alakalı cevabını bulduğum sorular. Cevdet Yılmaz’ın yolunu bekleyeli, her hicretin ortasında kervan, her çırağın yanışında tükenen fitil oldu Çağan.
Ellerine batan dikenin acısını hissedemeyecek kadar küçüktü karındaşım. Benim kadar canı yanmadı, benim kadar kalbi burkulmadı bu yüzden. Yaşça büyük olsa bile, yine de sızlamayacaktı belki de yürekçiği. Down Sendromu tanısı koymuşlardı melek kardeşime doktorlar. Karanlık, taşkın ırmaklar gibi ömrümüze akarken ağzında biberonuyla hayata tutunmaya çalışıyordu Ceylan.
Karadeniz’i basıvermişti annem yarasının üstüne. Üzülürdü, bilirdim. Lakin asla efkârını belli etmezdi ciğer parelerine. Sırtında Ceylan, gündüz mısır tarlalarında çalışır, geceleri ise dikiş dikerdi gözyaşları içerisinde. Hissederdim. Bir babama yanarsa bin bir kez Ceylan’a yanardı içli içince. Uyduğumu sanırdı. Uyumazdım. O dikiş dikerken ağlardı. Ben ise yorganın dibinde uyuma rolü yaparken gözyaşlarına boğulurdum.
Orta son sınıftaydım. Çalışmak istedim. İzin vermezdi gül benizlim. Okuyacak, adaletsizliklerin karşısına dikilen adaletli bir hâkim olacak benim oğlum, derdi peri peykerim. Gönlümün derinliklerine inerdim bazen ders çalışırken. Sevgiye açılan bütün kapıların ardında al yazmalımı bulurdum. İki sözcük arasında gezinir dururdu feriştem. Biri fedakârlıktı, bir diğeri şefkatti bu erdemli sözcüklerin.
Üzülürdük, üzülürdü. Sevinirdik, sevinirdi. Evlatları hastalanınca hastalanır, sağlıklıysa yavrucakları sapasağlam ayakta dururdu. Gaileler var gücüyle ağrıtsa da ak saçlı başını, hayatın cıvıltılarını toplayıp kucakla önümüze serpiştirirdi. Yıldız kırıklıklarında, gecemizi ışıtan gündüz güneşiydi melaikem. Düşlerin saklı bahçesinde rengârenk umutlar yeşertirdi çiçek annem.
Ölümle sobelendiğinde on üç yaşındaydı, durulca kardeşim. Ceylan gidince şubat kadar ayazlandı, ağustosmuşçasına ateş aldı al yazmalı çelebim. Tutunacağı tek daldı artık Çağan annesinin. Siyahtan griye tutundum yanağı gamzelimi berhudar edebilmek için. Okudum. Hâkim oldum. Annemin çığ düşmüş yüreğine biraz olsun şems misali doğabilmek için.
Ayakkabı boyadım kimi gün. Kimi gün inşaat işçisi olarak çalıştım okuyabilmek için. Oya, nakış, dikiş… El emeği göz nuru… Gözlerinin ferinden oldu Cavidan Sultan, oğlunu hâkim olarak karşısında görebilmek için. Yoruldum, düştüm, kalktım. Pembe bir umudun lacivert parkurunda koştum annemi vuslatına erdirebilmek için. Hukuk Fakültesini bitirdiğim gün tüyü bitmemiş bir sevinçle annemi toprağa verdim. Ucu bucağı olmayan bir çığlığın ortasında yapraksız bir ağaç gibi kupkuru kalıverdim.
Annemi yitirdikten kısa bir süre sonra Adli Yargı Hâkimliği Sınavını kazandım. Elâzığ Adliyesi 1. Ağır Ceza Mahkemesine atandım. Ceylan ve Cavidan Sultan’dan kalan anılarımı büyükçe bir bavula istifleyip kıyıya vurmuş sandal misali doğup büyüdüğüm topraklardan ayrıldım. Yola çıkmadan önce Cevdet Yılmaz’a ait olan bütün izleri kapı eşiğindeki paspasa bahşiş bıraktım.
Meslek hayatımdaki ilk duruşmama katılmak için mahkeme salonuna girdim. Kürsüye geçer geçmez gülen gözleriyle gamzeli bir bayanın beni izlediğini hissettim. Oğlunun ilk duruşmasını seyretmeye gelen bir annenin şefkatli bakışlarıyla karşılaştım. Sözünü tutmuş, oğlunun ilk duruşmasına katılmıştı Cavidan sultanım.
Tahta tokmağı yavaşça masaya dokundurdum. Yüzümü sanık sandalyesine dönerek beş kişinin katili olan zanlının yargılama sürecini başlattım. Suçlu Cevdet YILMAZ. Mağdur Halime YILMAZ, Halide HOHOĞLU, Çağan YILMAZ, Ceylan YILMAZ, Cavidan YILMAZ.
*
GÜLÇİN YAĞMUR AKBULUT
