– MUSTAFA KEMAL ERDOĞAN
*
Şiirin nefes alabilen
en son hücresinden
kısık gözlerle
bakabildiğim ıssızlığın
kıyısından köşesinden
söylüyorum şarkılarını
başlangıcını merak eden
kuşlar gibiyim akşamları
ölmek için göç gerek
sevmek için yürek
Erken baharlarla birlikte
doğan dostluğumuz
çehresini değiştirdi
sevdaya doğru
denizler dalgalar
kişisiz iskeleler derken
vardık rengini unuttuğum
bir masanın kenarına
karıştırdıkça uzadı
saatler ne güzel
gözlerine bakarken
ölmek için göç gerek
sevmek için yürek
Bin bir betimleme uğradı
perilerle bir parmaklarıma
yazdıkça tükenen saatler
sakladı kendini benden
esirgedim uykularımı bile
düşünürken
kapanmıyor ki benim sözlerim
ölmek için göç gerek
sevmek için yürek
