– MEHMET ŞİRİN AYDEMİR
*
yüzüme üfürüyordu bahçemdeki
solgun yapraklı yelpazeler
güz rüzgarını,
gün yüzü görmediğim
ırak menzillerin karasal iklimiydim
hüzün ekilen tarumar tarlanın
hasat mevsiminden sor adımı
dert sarmalı dünyahane mahzeninin
yıllanmış esrik eşiğinden
şimdi gönül bostanımın
ayrık otlarını
ayıklamakla meşgul us
kale almıyorum
keder kardelenlerini
der diyen iç sesimi
kırlangıç fırtınaları fırlatıyorum
zemheri mevsimin soğuk bağrına
umut tortusu tomurcuklarım
mayhoş
biraz ayık, biraz sarhoş
katran kaftanından sıyrılıp
fırtınasız bir denizin
süt liman
kıyılarına vuruyor düşlerim
ebem kuşağını kuşanan
göğün aynasından
yansır gamzelerime gülüşü
henüz adı konmamış
bahar yüzlü bir çocuğun
