* ZİYA NURDAN
*
Şehir düşler çardağı, yerde sahte kâinat
Şehir kökle kavgalı kuru mücessem inat.
–
Ümitler salıncağı kuruludur şehirde,
Derman arar her gelen soluduğu zehirde.
–
Toplanmış küme küme insanlar çağlayanı,
Çileme ortak etsem oturup ağlayanı.
–
Şehir kibir anıtı yükselmiş göğe karşı,
Yolları geçit vermez pespaye yeni çarşı.
–
Saati yorgun argın mevsimi parça parça,
Tuvale hüzün çizer şehir denilen fırça.
–
Yaşamak hevesini kırar bu hain şehir
Vurdumduymazlık kader kalabalıklar nehir.
–
Kurulduğu düzene her gün bin selam çakar,
Yok ettiği huzurdan küçük şehirler çıkar.
–
Sokakları keşmekeş caddesi hırçın güruh,
Şehir kalpsiz yaşayan sevimsiz günahkâr ruh.
–
Kısmetin ekmeğini yiyip doymazlar burda,
Şehir gösterişten miras elde kalmış hurda.
–
Şehir bulmaca atlas giriftler sığınağı,
Şehir zihnen kördüğüm miskinler yığınağı.
–
Şehir ezelden beri gurbetin has hancısı,
Şehir bende kanayan hasretin öz sancısı.
–
Düşlerim yıkansa da arınmaz bu şehirde,
Zulme dudak bükenler barınmaz bu şehirde.
–
Şehir iklimi başka kendi kiralık arsa.
Şehir umutsuza barınak muallâk borsa.
–
Şehir ıssız kalabalık, şehir geçimsiz belde;
Ücreti peşin ister harcadığı bedelde.
–
Gençliğimin katili şehir denen ihtiyar,
Şehir cilası küf kokan pudralı sahte yâr.
–
Boşa döner hayalim şehrin sokaklarından,
Yüzüme eyvah iner Nemrut şakaklarından.
–
Sırtında taşıdığı her mahlûk dertli ondan,
Dâhil olsun olmasın her an mesul olandan.
–
Yok olur hatıralar şehrin sisli ufkunda,
Huzur bile firari o huzursuz sükûnda.
–
Kazanırken kaybedilen vakit aranıyor,
Şehrin içinde kat kat şehirsiz barınıyor.
–
Yeşile doymalıyım yaşadığım şehirde,
Şehre gülümsüyorum düşlediğim ahirde.
–
İstikbal vadisine bir şehir kuruyorum,
Medeniyet doğuran bir şehir görüyorum.
