Sabah mahmurluğu dağılıyor içimi ürperten sessizliğin kollarından. Küçük derenin billur sesiyle çınarı selamlamasını dinliyorum. Dut ağaçlarından yayılan bahar kokusu esir almış telaşlı adımlardan ürken çardağı. Yıldız yağmurundan kalan bir dağınıklık var saçlarımda. Baharın ayak izleri duyuluyor. Toprak ve su uyanınca yeşilin saltanatı başlıyor ve ben yüzümü hangi yana dönsem sana ulaşıyorum.
Çardakta sıra sıra dizilmiş satırlar dolmayı bekliyor sabırla. Duvardaki kireç kokusu huzura çağırıyor yorgun gözlerimi. Bir avuç toprak savuruyor titreyen ellerin. Bir tutam naylon örtünün altında uyanmayı bekleyen tohuma sürüyorsun bakışlarını. Sabah mahmurluğuyla dokunuyor örtüye çiğ. Zaman geçiyor. Sonra uyanıyor insan. Kendini hatırlatan bir sesle sarsılıyor. Toprağın kalbine dokunup dost oluyor. Cömertliğini gösterince insan toprak da çiçek olup açılıyor yaralarından. Gülümsüyor.
İkindi serinliğine denk düşüyor yolun türküsü. Güneş eğilmiş ve yamaçlarda garbi yeli toplanmış. Kesmeler kendini vedaların hüznüne hazırlıyor. Cin kayasında koyu bir sessizlik yükselirken incir ağaçları suskun… Derenin sesi duyuluyor yanı başımda. Yolu yoldaş bilip yürüyorum. Her adımda alnıma vurunca serinlik es diyorum, es yiğidin bağrına. Bağır… Bağır ki yankılansın sesin kayalıklarda. Tepeye doğru iki yamacın arasına incecik bir çizgi gibi kondurulan yola vuruyorum kendimi. Dilimden türküler dökülüyor. Küçük bir pınarın billur sesiyle serinleyip devam ediyorum. Toprak yoldan kalkan bir toz bulutu rüzgârla kanatlanıp gözlerime hücum ediyor. Karşıya bakmadan yürümeye çalışıyorum. Aşağıda köyün mezarlığı Söğütdibi uzanıyor dere boyunca. Sıra sıra mezarları karşıma alıp dua taşına yaklaşıyorum. Babaannemin öğrettiği gibi çömelip susuyorum. Derinden. Ellerimden kanatlanıyor sözlerim. Ey ehli kubur! Selam size. Son bir gayretle doğrulup yola koyuluyorum. Birazdan son tepeyi de aşacağım. Garbi yeli daha bir sert esecek. Elektrik tellerinde bir telaş… Kesmeler boynunu bükmüş kaderine razı bir duruşla eğiliyor. Dut ağaçları, incirler ve koca çınar salınıyor nazlı bir gelin gibi.
Birden aydınlanıyor yüzüm. İki yamacın arasına iliştirilen bir küçücük yeşil dünya karşılıyor beni. Yan yana sıralanmış beyaz badanalı toprak damlı evler gülümsüyor. Derenin kenarında avuç içi kadar bahçeler ve iki küçük dükkân görülüyor. Tarihe tanıklık ediyor ahşap cami. Avlusunda müdavimlerine serinlik sunuyor çeşmeler. Vakte kendini ayarlayan ihtiyarlar cep saatlerinden dökülen zamanı kollayarak sohbet ediyor.
Güneş çekildikten sonra yavaşlıyor hayatın hızı. Akşam birden geliyor. Çay kaynıyor ocaklıkta. Muhabbet koyulaşıyor titreyen gölgeler altında. Dem dem dolup boşalıyor bardaklar ve yürekler. Yükü de şeker olsun diyor biri. Gülümsüyor herkes.
Yer yatakları hazırlanıyor aheste aheste. Susuyor yapay olan her şey. Siyah ve gecenin saltanatı başlıyor. Dut ağaçlarından yayılan serinlik gelip yüzümüze dokunuyor. Küçük damlara hazırlanan yataklara uzanıyoruz. Üstümüzde uçsuz bucaksız bir yıldız denizi… Dilek tutuyoruz. Bir yıldız kayıyor, gözlerin gibi. Yüreğimiz genişliyor. Ellerimizi uzatsak dokunacağız sanki yıldızlara. Uyku gözkapaklarımıza dokunuyor usulca. Susuyor her şey.
Son / ra… Soğuk bir el dokunuyor yüzüme ansızın. İrkilerek uyanıyorum. Yalnızlığın kuşattığı bir dünyaya açıyorum gözlerimi. Ne kadar çok uyusam da dinlenmemiş olarak kalkıyorum. Uyandığımda sabahlar artık o eski uykuların tadını vermiyor. Her zaman bir şeylere ve bir yerlere yetişme telaşıyla savrulup duruyorum. Kimi zaman bir rüya alıp beni çocukluğuma götürüyor. Buruk bir tebessüm bırakıyor eskiyen yüzümde. Aynaya bakıp: Ne olur bir sabah da eski günlerdeki gibi uyansam diyorum. Susuyor ayna. Susuyorum.
*
AKİF DUT
