– MEHMET OSMANOĞLU
*
Bu yağmur ki, kül* renkli bulutlardan,
Her damlası kurşun gibi bu yağmur
En gecikmiş, en taze umutlardan
El çektiren, netâmeli ve mağrur.
*
Bu yağmur ki, sanki hiç dinmeyecek
Derunumda kör kuyular açmadan
Hışmı kini tepemden inmeyecek,
Eteğimden incileri saçmadan.
*
Bu yağmur ki, sokakları yıkayan,
Güneşimi tutsak eden ötede,
Soluduğum menfezleri tıkayan,
Hırpalayan, bir karanlık köşede.
*
Bu yağmur ki, hem bir yandan arkadaş,
Nasır tutmuş sızımı arındıran,
Toprak kokan, lâl dudaklı bir sırdaş,
Kor gözleri, gözlerini andıran.
*
Bu yağmur ki, bir gün elbet dinecek
Ardında ne harâbeler bırakıp.
Son durağında beni indirecek,
Şu kalbimden, kalbine doğru akıp…
*
İşte o gün; bu yağmur şâhit olsun,
Gün görmemiş, münzevi düşlerime
Sende kalsın o şehlâ bakışların,
Her bir çizgin, kazındı ezberime…
