MANŞET

kırlangıçları sıyırdım çığlıklarından kapkara bir leke açıyor avuç içlerim teybe aynı ağrıları koymuşum günlerdir kimseler için bir şey ifade etmeyene bastırıyorum ekmeğimi uyuşmuşum özü

ey filistin, ey ümmetin kanadı kırık kırlangıcı, ey islam’ın kimsesiz yetimi! imalar çağında iman yiğidi   bizde ebabillerin yüreğinden yok ağzımız dolu taş putlardan

bu pis rüzgâr bana iyi gelmiyor, ağlıyorum çok yaşamalıyım, çok ölmeliyim bu salı sabahı cebimde çok ciddi karanlıklarla yürüyorum sırtımda henüz ölmüş bütün çocukların

tebligat yapıldı, imza atıldı. tezkere zamanı tüfek çatıldı. – gemiler kalkıyor, sefer var sefer! kalana aldanma, giden bahtiyar. menzile varınca görülecek Yâr. mekanı yemyeşil,

bir saplantı var yüreğimde belli belirsiz şiir kadınım dedim sabah şeriflerim oldun ilk seninle açtım sayfamı seni açtım dizelerin gizeminde kaybolurken aşk gözlerimden geçtin

yurdun bir köşesindeki kanayan acının izleri onlar unuttu sazın telini dinlemediler telin nağmelerini zamanından önce başak vermiş gibi bakıyordu güneşin gözlerine birazdan çıkacaktı kurulan

pay et seninle aramızdaki dünyayı sana göğün ve denizin maviliği suyun berraklığı, ağaçların yeşili bana bir bardak su ve devamı bitmeyen yemek çeşitleri tatlılar,

her aynaya baktığımda başka bir ben belirir gölgeler geçer içimden bugün mesela Züleyha kadar kırgın bir ben vardı suyun dibine düşen bakışlarıyla kendi suretime