DENİZLİ MAHALLESİ, RAYLAR:
EVİMİZ HEP NANE ŞEKERİ!
*
*OĞUZ KAYIRAN
*
raylara serin bir yaz.. komşular!.
hemen orada sessiz
koşuşuyor arsaya kurulmuş televizyon ekranına
şıkır şıkır misket torbaları ile yorgun çocuklar…
1974: Adana!
Denizli Mahallesi.. nerede serili o bahçe gölgeleri
tıkır tıkır seri.. ve hep kendi olan bir seste kendine geri dönen..
tren!
orada hep bir hayal..
içimize kanca turunç ağaçları
çocuğu ile konuşuyorum raylarda ölüme yatan, ölü ile
örtülü gazete kağıtlarını hiç okuyamamıştım; neredeyim!
- durak!. babamın bizi rakı almaya gönderdiği “dükkan”dı..
ne kadar da yakındı İstasyon’a: hemen ötesi, Sular..
rayların çakıllarından aşağısı evimiz, hep nane şekeri!
ama ne çok karpuz atışları bir masaldı İstasyon’un altı!..
okaliptüs söğütleri hala bir mezardır, orada, olmasa da bize
kırbaçlarını hissediyorum ama, ve hala!
eli geriye alınamayan..
bir! bir’i kendine
döndüremeyen, ve toz kovan, her an gözlerime bakan!
neden hala oradadır, mezarların masalı
okaliptüs/adana istasyonu!
*
18 Ekim 2017/Beylikdüzü
