– ÖZNUR BALABAN
*
benim derdim tel tel ak düşmüş kınalı saçlarımda
her yanından hüzün damlıyor avuçlarıma
avuçlarım yorgun
sırılsıklam kedere bulanıyor
benim derdim özgürlüğe uçamayan kanatlarımda
işte bak cam açık kalmış
hadi ne duruyorsun uçsana
hayır hayır ciğerimden bağlamışlar
özgürlük burnumun ucunda
ben acılarımın koynunda beleniyorum sızılara
direniyorum
kanadımdan vuruyor bir çift masum bakış
şakaklarımdan merhamet akıyor
dörtler aşkına
olmuyor
uçamıyorum
benim derdim çatlamış topuklarımda
yürümek istedikçe mutlu yarınlara
topuklarım kanıyor
ah yedi cennet’in anahtarı o gözler
geri adım attırıyor ayaklarıma
içimde anlatamayacağım karmaşalar
kasırgalar
oysa benim kıyametim çoktan kopmuş
gözlerim ölümü arıyor
ey ölüm küs müsün bana
neden kapım hiç çalınmıyor
benim derdim cayır cayır yanan sol yanımda
içime akıyor ılık göz yaşlarım
ah dörtler aşkına
gülüyorum
susuyorum
kimse bilmiyor
