-AKİF DUT
*
Dün akşam ‘‘Zamana Adanmış Sözler’’i okurken rastladım sana. Solgun bir fotoğraftan arta kalan yorgun bir tebessümle bakıyordun. Geçmişin tozlu örtüsünü aralayınca gözlerimde canlandı hatıralar. Derin bir ah düştü saçlarıma. Sustum. Hangi iklimde boy attı çiçeklerin güzel dost? Hangi akşamlarda kapını çaldı rüzgâr bir dost niyetine? Unutmak örtüsü hatıraların üstünü kaplamaya başladığında payımıza düşen zamanı birlikte adımlayarak tükettiğimiz sokakları hatırladın mı?
Ey dost! Zaman bizi farklı mekânlara savururken aramıza gözden ırak olan gönülden de ırak olur düsturunu bıraktı. Eski günleri yâd ederken özlediğimin farkına vardım. Hani tatil günlerinde soluğu kütüphanede alıyorduk. Mısramısra çoğaltıyorduk yüreğimize çöken sılayı. Kardeşlik hukukunu perçinleyen demli çaylar içiyorduk.
Biz hayata adım adım yaklaşırken ömür dediğimiz sermaye su gibi akıp gidiyormuş. İnsan pek çok duyguyu yaşarken öğreniyor ve ona alışıyor. Biliyorsun ki zaman her şeyin ilacı olmakla meşhurdur.
Dedim ya, dün sana rastladım ‘‘Zamana Adanmış Sözler’’ arasında. Muhabbetle diye bir not düşmüşsün. Tarih 5 Haziran 2000, yerYozgat.
Küçücük bir şehirdi. Kendi âleminde yaşayan… Biz kocaman yüreklerle yürüyorduk kaldırımları yağmur kokan sokaklarında. Meydan, çay bahçesi, kütüphane ve içimizi ürperten kar soğuğu kalmış benim aklımda. Savrulan saçlarımızda hayatın telaşı… Sen İstanbul diyordun; ben Maraş kokuyordum.
Çay sıcaklığında buluşup okuduğumuz kitapları tahlil ediyor, kalbi ve kitabi kelimelerle dünyayı değiştirmeye talip oluyorduk.
Asi bir duruş seziliyor fotoğraflarımızdan. Rüzgârın saçlarına takılan dualar eşliğinde soluğu Ulu Caminin huzur dağıtan şadırvanlarında alıyorduk.
O zamanlar ellerimizden süzülen sular yüreklerimize ulaşmıyormuş. Bunu çok sonraları şiir sayfalarında dolaşırken öğrendim. Heyecanlı konuşmalara hazırlık yaparken çarpıcı mısralar dokundu yüreğime. Kalemi kâğıdı bir kenara bırakıp düşünmeye başladım:‘‘Kelimeler ki tank gibi geçer adamın yüreğinden.’’ der ya üstat işte öyle oldu.
Mısra mısra yankılandı kelimeler: ‘‘İbrahim, içimdeki putları devir.’’ İçim. İçimiz. En yakınken en uzak olduğumuz mekânlarımız. İçimize bir yolculuk yapma düşüncesini aşılayan mısralarla yürüdük esmer geceler boyu. Yürüdük. Kim geliyor diye bakmadan. Belki iz bırakırız umuduyla.
Zamanla seyreldik. Azaldık. Az kaldık. Ama hayat devam etti. Herkes ve her şey alıştı içinde bulunduğu duruma. Küllendi devrim sevdamız. Köşelerimize çekildik. Yorulduk ama yatağına kırgın bir ırmak gibi de olmadık. Belki yollar uzundu, belki karanlıktı ama yine de önümüzü aydınlatan bir umudumuz vardı. En sonunda zaman kazandı biz kaybettik. Bizim payımıza düşen içimize yaptığımız yolculuk oldu.
Peşine pervane olup da koştuğumuz zaman çok çabuk tükendi. Bir akşam gençliğin ilk dönemlerinde biriktirdiğimiz hatıraları da yanımıza alıp kalbimizde mutmain bir duygu, dilimizde buruk dualarla veda ettik birbirimize ve Yozgat’a.
Hayatla hemhal olmaya başladıktan sonra dostluğu hatırlatan her şiirden sonra dostların sesine dokunmaya çalıştım. Telefonla dahi olsa onlara ulaşmaya gayret ettim. Zamanla bu çabam da eskidi. Eskidendi. Yoruldum artık. Oysa bir kitabı beraber tahlil ederken, amaçsız bir hayatı kendilerine çıkış yolu olarak seçen genç ve hoyrat insanları seyrederken, buğusu bakışlarımızda dağılan demli bir çayı yudumlarken dostluğumuzun önündeki engelleri aşabileceğimizi sanmıştık.
Sevgili Dost, dedim ya ‘‘Zamana Adanmış Sözler’’arasında rastladım dün akşam sana. Üstü kabuk bağlamış ama izi bir türlü kapanmayan yaralar gibi yorgun duruyordu deniz kokan gözlerin.
Artık ömrün ikindisine doğru yol alıyor zaman gemisi. Akşamlar yorgun, dostluklar uzak iklimler gibi oldu. Sesin sesime değmiyor. Mevsimler boyu bir uzaklık girdi aramıza.
Yine de bir İstanbul akşamında Üsküdar’da tarihi yarım adayı tarihi yarımadayı seyrederken çaylarımızı yudumlayıp eskimeyen günleri yâd etmeyi isterdim.
Seni selamlarım, dostluğunu selamlarım.
