ARİF ÖZCAN
*
en acısı tutsak kalmaktır
duvarsız hapishanelerde
yüreğinden vurulmaktır
keskin kılıç darbesi sözcüklerle
en büyük yara görülmeyenmiş
sönmeyen bir yangın gibi içinde
bir an dalsan da
geçmişin serin sularına
kurtulamazsın işte
geleceğin zehrini solumaktan
her yanın vurgun yarası
keşkeler dolaşır dilinde
sonra bir ah çekersin
yıldızlar dökülüverir saçlarına
ümitler yanıp kül olur
umut ümidin tozunda boğulur
sonra bir çıkmaz sokakta bulursun kendini
bir kuş olup uçmak kalır geriye
eller kapanmadıkça
bitmez ümitler
tükendiğin yerde açılır
elleri verene eller
derken
bir ferahlık muştusu kaplar göğü
işaret fişekleri çakar
seccaden sulanır gözlerinden
bir bir arınırsın izlerinden
aminle yankılanır şafaklar
yakin olur belki ıraklar
bir bakmışın
merhemiyle gelmiş hızır
yaran kabuk bağlamış
unutmuşun her şeyi unutulmuşsun
bir selalık ömre
neler de sığdırmışsın
