Yürüyorum. Yalnız ve sessiz… Yüzüme vuran sigara dumanı hayatı sorgulamama neden oluyor. Neden varız, ne için çalışıyoruz? Yıllarca bir şeyler başarmak, insanların saygısını kazanmak için çabalayıp duruyoruz. En sonunda ne oluyor? Yine yalnız kalıyoruz… Şimdi sadece ben ve yüzüme vuran sigara dumanından başka kimse yok yanımda. Birazdan sigara da bitecek ve yine yalnız kalacağım. Sonra belki bir tane daha yakacağım. Beni seven insanlar gittikten sonra sevgiyi başkalarında aradığım gibi biten sigaranın dumanını bir başka sigarada arayacağım… Ne beklerim ki bu sigara dumanından? Sigaranın dumanı bana zarardan başka bir şey sağlamaz. İnsanların da sevgileri her zaman böyle midir, zarar mı verir insana? Belki de insanlarda sevgi aramak yerine başka bir şey aramalıyım. Faydacı ve insanları kendi çıkarları doğrultusunda kullanan birisi mi olmalıyım? O zaman daha mı çok sevilirim? Bilmiyorum… Böyle insanları kim sever, neden sever ki? Görüyorum örneklerini ama ben istemiyorum böyle olmayı. İnsanların beni, ben olduğum için sevmelerini istiyorum. Ben olmalıyım, ben olarak kalmalıyım. Öyle ya ben, ben olduğum sürece insanlar beni sevmeseler de olur. Günün sonunda yastığa kafamı daha rahat koyarım, içim rahat uyurum. İnsanların sahte sevgilerine ihtiyacım yok, olmamalı. Bana zarar verse de ben kalmayı başardığım sigaranın dumanı ile mutluyum.
Mutluluk her zaman sevilmek değildir ya. Yalnız da olsam kendi kendime mutluluğu bulabilirim, bulacağım, inanıyorum. Hayatım boyunca başkalarının sevgisi için değil kendi mutluluğum için çabalayacağım. Belki de mutluluğu bulmak için insanların beni yalnız bırakmasına izin vermemeliyim. Bu yalnızlığa maruz kalan değil yalnızlığı seçen olmalıyım o zaman gerçek mutluluğa erişebilirim. Sadece yalnızlık için de değil hayatımda karşıma çıkan sorunları başkalarının suçuymuş gibi görmek yerine kabahati kendimde ararsam karşıma çıkan sorunların sebebini hatalarım olarak görürsem bunlardan ders çıkarabilirim. Ders çıkardığım hataları tekrarlamazsam o zaman gerçekten mutlu olabilirim. İşte bu yüzden yalnızlık da benim seçimim olmalı. Sigara dumanının yüzüme vurması bile benim seçimim olmalı. Dumanı başka bir tarafa üfleseydim ya da rüzgâra karşı sigara içmeseydim o zaman da duman yüzüme mi vururdu? Sanmıyorum.
Hayatımdaki her şey benim seçimim. Yalnızlığım, mutsuzluğum, önüme çıkan engeller hepsi ben istediğim için oluyor. İstediğim için biten sigaranın yerine bir yenisini yakıyorum. İstediğim için tüm bunları düşünüyorum. İstemeseydim, düşünmez sadece yoluma bakar, sigaramı içer, kafamın içi de benim kadar sessiz olunca huzurlu bir şekilde yolumda yürürdüm.
Yorucu düşüncelerle kafamı dolduruyorum ama bunu da isteyen benim. Bir gün kafamın bu doluluğuna son vereceğim, sessizliğimi bozup bütün dünyaya haykıracağım. Ne haykıracağım bilmiyorum ama yapacağım. Çünkü istiyorum. Herkes sesimi duysun istiyorum, dünyanın bozuk düzenini herkes anlasın istiyorum.
Dünya, bu çarpıklığın farkına varmış bir şekilde aynı benim yaptığım gibi kendisini sorgularken artık yalnız hissetmeyeceğim. Yine de mutluluğum için yalnızlığı seçeceğim ve oturup dünyayı izlerken bir sigara yakacağım. Bitince bir yenisini daha yakacağım ve belki bir tane daha… Bir gün tüm dünya farkına varacak bu söylediklerimin. O zaman herkes gerçek mutluluğu kendisinde aramaya başlayacak. Dünya için yalnızlık bir problem olmaktan çıkacak ve bu olduğunda insanlar bir aradayken daha sağlıklı ilişkiler kurup daha mutlu olacaklar. Herkes bunun farkına varacak. Dünya böyle olduğu zaman ben de daha mutlu olacağım, insanlar daha mutlu olacak. Kaybettikleri kişilerin yerini bir başkası ile doldurmaya çalışmayacaklar, aynı benim yapmaya karar verdiğim gibi.
Ben de artık biten sigaranın dumanını başka bir sigarada aramayacağım. Öyle ya belki sigarayı da bırakırım ne de olsa artık mutluyum, artık mutluluğu yakalamak için bir şeye ihtiyacım yok. Sadece kendime ihtiyacım var, kendim olmaya… Kendim olunca herkes kendisi olunca mutlu olacak. Belki de bu dünyadaki birçok problemin çözümü olacak. Belki de…
*
– GÜRKAN
