– ARAS ALTUNBEY
*
içe dönük hazin karanlık
açıktı odadan ve sızan benlikten
bulaşık bütün parçaları
dövül gel kaburgalarımda
gölgenin ayaklarında kal ve yüzsüz
bekliyor sabahı
ceketine sakladığım karamel kokusuyla
o ozan o sefil ne zaman kutsar
hangi ara yalnızlığı
sızdırdığımız hüzünden
***
AYRILIĞIN EŞİĞİNE ÇAKILAN NAL
zaman kadar kırpık caddenin
ben ki uzlaşmaz çene ağrısından
bir seda ki azınlık kadar haksız
nefesinde bir yaprağın içinde ısındım
kanatlarında düşündüm
yerle gök yıldızsız
bir melek kuşandı
yoğrulan hamurumu
kireçsiz dualarım melek yarası
haksız ağlıyorsun diyorlar
gül pençesi benim
kelebek ölümü hain bahçelerde
sen ki ben kadar eşiğe kalan at nalı
uğursuzluğu kucakladın
