fırtınalar kopuyor
demir karanlıklarda
cehennem çığlıkları sarkıyor
şahdamarımdan
suslarım çarpıyor aynalara
kusuyorum yutulduğum kuyularda
iliklerim ırgalanıyor
dirençlerim dikleniyor
intihar isyanlardayım
düşlerim tuzaklanıyor
yüreğimin mülteci kampında
devrime kesilmekti sevdamız
sabırla karılır umutlar düş sokağında
zamanı geldiğinde hesaplar görülür elbet
esaretin yankısında
insanlığın yası tutulur
aydınlığın celladıdır çöken karanlık
tuzaklanan seviler hüzün kesilir
bir avuç mevsim çiçeklerini eksiltir
yoksulluğun yalnızlarıyız
buz kesik ocak başında
biz güneşin çocuklarıyız
açlık, sefalet, ayaz biliriz
ölmüştük biz, dirildik, bir kez daha öldük
ölmeye yattık.
*
AHSEN DURMAZ
