Günler birbirine karışıyor, saatler telaşla akıp giderken biz farkında olmadan yalnızlaşıyoruz. Kalabalıklar içinde yalnız kalmak, sessizliğe teslim olmak… İnsan, kendisiyle yüzleşmeye ne kadar cesaret edebilir? Belki de en derin sarsıntılar, sessizliğin içinden başlar; rüzgârın uğultusunda, yaprakların hışırtısında, kendi nefesimizin ritminde.
Şehir, insanın ruhunu hapseder gibi beton yığınları ve ışıklar arasında yol alıyoruz. Her köşe bir hikâye saklarken biz çoğu zaman bunları okumaya üşeniriz. Gözlerde biriken yorgunluk, kelimelere dökülmeden unutulur. Anlatılmayı bekleyen öyküler, unutulmuş melodiler gibi havada asılı kalır. Kimi zaman bir pencere kenarındaki yalnız kuş, kimi zaman bir sokak lambasının altında unutulmuş bir kitap… Ve biz, gözlerimizi kaldırmadığımızda hayatın şiirini kaçırırız.
Ama yaşam, küçük detaylarda kendini gösterir. Sokakta aniden çalan bir müzik, hafızamızda yıllardır sakladığımız bir hatırayı uyandırır. Bir çocuğun gülüşü, unutulmuş bir mutluluğu hatırlatır. O an zaman durur, geçmiş ve bugün bir araya gelir. Hayatın karmaşasında kısa bir duraklama sağlar. Ve biz, o duraklamada kendimizi yeniden buluruz.
İçimizdeki sessizlik, en gürültülü anlarda bile kendini hissettirir. İnsanlar etrafımızda konuşur, fikirler ve şakalar havada uçar ama biz, kendi iç dünyamıza yol alırız. Bazen bir kitabın sayfalarında kaybolmak, bazen bir ağacın gölgesinde oturmak, bazen de sadece nefes alıp etrafı izlemek… Bu küçük duraklamalar, ruhun yeniden nefes almasını sağlar; içsel melodilerimizin yeniden çalmasına izin verir.
Hayatın karmaşası, insanı hem yorar hem de olgunlaştırır. Yalnızlık, acı ve sevinç, tüm hislerin harmanlandığı bir tuval gibidir. İnsan kendini, en çok da zıtlıklar içinde keşfeder. Kimi zaman sevgi kimi zaman özlem kimi zaman da kayıp… Ve her biri, sessiz bir melodinin notaları gibi içimizde yankılanır.
Modern insan çoğu zaman zamanla yarışır ama asıl yarış, kendi iç dünyasıyla olan savaştır. Kimi farkında olmadan hayatın hızına kapılır kimi ise yavaşlamayı seçer ve sessizliği dinler. Sessizlik korkutucu gibi görünse de aslında insanın en sadık dostudur. Çünkü o, kim olduğumuzu hatırlatır; düşüncelerimizi toplar ve ruhumuzu iyileştirir.
Ve belki de en önemlisi içimizdeki sessizlik, başkalarıyla kurduğumuz bağları da şekillendirir. İnsan, kendini tanıdıkça başkalarını da daha derin ve anlamlı şekilde görebilir. Sessizliğin içinde öğrenilen sabır, empati ve farkındalık, kelimelerle anlatılamayacak kadar değerlidir. Hayat bize bazen gürültülü bir şehrin ortasında sessiz bir köşe verir. İşte o köşe ruhun kendi melodisine kulak verdiği bir limandır.
Belki de insanın aradığı dışarıda değil, kendi içinde saklıdır. Sessiz bir köşede, nefesimizi dinlerken geçmişin izleriyle bugün arasında bir köprü kurmak… İnsan böyle anlarda hem kırılır hem de yeniden doğar. Çünkü hayat tüm karmaşasında bile hâlâ umut sunar. Ve biz sessizliğin içindeki melodileri duyabildiğimiz sürece yalnız olmadığımızı biliriz.
Her gün geçip giderken hayatın telaşı içinde küçük ama anlamlı anlara dikkat etmek gerekir. Bir sabahın sessizliği, bir yaprağın hışırtısı, bir müzik parçasının ruhumuza dokunuşu… Tüm bunlar, zaman ve mekân içinde saklı küçük mucizelerdir. İnsan, bunları fark ettiğinde hayatın kendi içindeki bütünlüğünü görür. Ve belki de en önemlisi, bu farkındalık sayesinde insan hem kendisine hem de dünyaya daha derin bir sevgiyle bağlanır.
İçimizdeki sessizlik hayatın en kıymetli armağanıdır. Onu dinlemeyi, ona saygı göstermeyi öğrenen insan, hem kendisiyle hem de dünyayla barışır. Sessizlik boşluk değil, aksine ruhun yeniden şekillendiği, duyguların ve düşüncelerin derinleştiği bir alan… Ve biz o alanı keşfettikçe hayatın anlamını daha çok kavrarız. Sessizlik belki de insanın en sessiz, en güçlü melodisidir, duymayı bilen kulaklar için.
*
– YAKUP GÜNEŞ
