Bebek ağlamayı öğreniyor yalnızca. Çocuk, ip atlıyor evinde. Genç, sonsuzluk uykusunda, urganla bağlıyor hayallerini. Kardelen ölüyor. Rüzgar savuruyor kardeleni. Karlı dağlarda taç yaprakları uçuşuyor. Bir anne yuva belliyor gövdesini. Kibritçi!
Kavgacı siyam balığı dil/iyor sokakta kalmayı.
Zat…
U/mutsuzluk dans ediyor geceleyin babanın düşünde. Omzu üstleniyor apartman boşluğunu!
Âşıklar devşiriyor: Beyaz zambak. Son bakış, sandığa nakış!
…
4.17
6, 5, 4 … 1
Bebek, gülmeyi arama kurtarma ekibinden öğreniyor.
“Çocuk, çocuk!” diye sesleniyor genç. İp atladığı için…
Genç:
“Atla! Koş! Kolonları bilme, kendine yazgı!”
Ev yok oldu! İp atlayan çocuk koşuyor!
Anne, gövdeye vefalı 8766 saattir… Babaların omzu apartman boşluklarında hapis. Ses gelmiyor, kaldırdığı boşluktan…
Kibritçi! Açık kapı hırsızlarıyla yoldaş. Kapılarını kap/atıyorlar sıcak düşlerinde. Kavgacı siyam balıkları dahi sokakta kalmayı dil/erken…
Kemal olan sıcak düşünden uyandı! Elini u/zattı.
Yalnızca zambaklar toprağa dikilir. Âşıklar ölmez! Kar/delenler şubatta açmaya devam ediyor…
*
SADİYE ESMA KARABULUT
