– YAREN KAYIP
*
dut ağacı dibinde ağlayan çocuktum
bilmezdim arka cepteki çakı mı
nenemden öğrendiğim Allah mı
içindeki korkuları bastıran bir
sarı sıcak vurur tepeden
önüm sıra kaçışır kertenkeleler
adem dedenin uydurduğu mesel o
niye ki insin kurt yazının yüzüne
kibriti ben çakmadım ki fireze
Allah taş etmesin ki sızladı içim
çıtırdayıp duran çekirgelere
Ellerimi yudum pörekte
Yüzüme bir iki su çaldım
merhamet geçirdim kalbimden
ölüm soğuk hayat sağır ben ahraz
içimde bir avuç hozan bahçe
kara bir korku dolanıyor ayaklarıma
saçlarımda keskin iğde kokuları
sular fazla uzağa gitmiş olamaz
içimde bulanık bir ark
türkü basmışım tüm köpenlere
ritimsiz bir yaz bozuk intraket
çek canımdan morardı avuçlarım
kalbim hızlı nabzım yavaş
güneşe damar yolu açalım
bir ağaç duldasında
rüyaya dalmışım
aşktan üryan
azığım yavan dalım ince
kalın bir çul gibi ört geceyi
