yeşermez bu kabuk, patlamaz bu göz,
geçse de üstünden iki bahar yaz.
çiçek de meyve de tohum da tutmaz;
mangalına kömür diye at beni,
yaşanmamış ömür diye sat beni.
içindeki cini çıkmış şişeyim;
meclisi tarumar, metruk köşeyim.
düşeceksem ocağına düşeyim,
tandırına hamur diye at beni,
yaşanmamış ömür diye sat beni.
işim bitmiş diye defterimi dür,
kor ateşten çıkar, soğuk suya sür,
vur,ez istediğin şekile döndür;
körüğüne demir diye at beni,
yaşanmamış ömür diye sat beni.
üçüncü tekilim her zaman usta,
“o” oldu vekilim, düşmana, dosta.
söylenmedik söz mü kaldı kamusta?
lügatinden zamir diye at beni,
yaşanmamış ömür diye sat beni.
*
MEVLÜT YAVUZ
