Elimde devasa boyutta bir silgi. Bir bir silmeye başladım evvelimi. Sildim ki evvelimin bir benzeri olmasın ahirim.
Bir başka dünyaya açacağım yarın sabah gözlerimi. Güneş bir başka doğacak, bir başka yöne doğru uçacak gökyüzünde kuşlar. Yıldızların parlak teninde söndüreceğim geçmişin çamurlu ayak izlerini. Öncesi sığınmacıydı, sonrası ev sahibi Yağmur’un yaşam felsefesi.
Yerleştirip bir mancınığa en uzaklara fırlatacağım yaşanmışlıkların ateş topunu. Çürütmeyeceğim artık gözyaşlarımla gamzelerimi. İndirdiğim hayat şalterini tekrardan kaldırdığımda yeniden ışıltılar saçacak evcilleşmeyen ömrümün yaldızlı serüveni.
Belirli bir zaman aralığı yok dimağımda. Dünü yok, dünden öncesi yok. Doğduğum gün itibariyle başlayacağım hazletmeye Yağmur’un güncesini. Bir saniye bile boşa harcayacak vaktim yok. Durdurmaya çalışmayacağım kalbimi besleyen aort damarının kanamasını. Bütün cerrahi müdahaleleri uygulayıp tamamen çıkarıp atacağım vücudumdan damarın kendisini. Hayat, nasıl olsa yeniden başlayacak yazmaya defterimin yazgısını. Bu defa aralık bırakacağım mutluluk kompartımanına bakan barınağımın penceresini. Pervazlarına kuş yemleri serpeceğim.
Ucu bucağı olmayan sayhalarla, yetimhanede kaldığım günlerden başlayacağım kullanmaya devasa silgimi. Bir ağacın dalı gibi sessizce çürüdüğüm vakitleri… Annesizliğin bittiği yerde babasızlığın başladığı hezeyanlı saatlerimi… İkiz kız kardeşim Damla’yı tanımadığım bir aileye evlatlık verirlerken etimden et kopardıkları ikindileri… Acı uykulardan uyanıp kan ter içinde kâbuslarımı suya anlattığım şafaklarımı…
Yurdun bütün odalarında gecedir gündüz vakitleri. Sevinçler yarımdır, özneler kayıp. Derindir uçurumları, yağmurları sağanak dolu. Çatısında zamanın en yavaş dilimi, duvarlarında kahverenginin en koyu tonu. Bükülmüş, katılaşmış, çoraklaşmış virane bir toprak parçasıdır çocukların vitrini.
Hazin nehirlerde kulaç atan aşkları paklamakla devam edecek iri girdaplı yoluna. Sevda, kalp otağımda bağdaş kuran okkalı bir dipçik sancısı. Ayaklarımda çırpınan bağnaz bir kelepçe eksik bırakılmanın sorgusu. Yâr bohçasını gerdiğim kasnak parçalanıp göçtü. Sil gitsin silgi, sil!
Sırtımı dönmeye korkuyorum aynalara. Genişçe bir alana parmak basıyor; dostların batırdığı hançer emareleri. Kırık cam parçaları raks ediyor solgun tenimin gözeneklerinde. Yalan uçlu kalemler yazmış meğerse yarenlik dergâhının öykülerini. Riyakârlığa mühürlü; samimiyetsizliğe kaşeli arkadaşlıklar. Temizle gitsin; masalın bütün bölümlerini. Döşeme, serim, düğüm çözüm ve dilek.
İçli vahlar, gizli ahlarla dolu göğsümün zemini. Böl, çıkar, çarp sonucunda toplam olarak her biri yine kendi haneme eklendi. Çarmıhını yüklendiğim hayat, kömür kollarını dolayıp durdu daralan boynuma. Avuçlarımın içinde yanıyor ihanetten dökülen çehreler. Kaldır artık katlanarak biriken hıyanetleri.
Eski bir fotoğrafa dikiyorum gözlerimi. Yüzüm ay parçası. Bacaklarım bedenimi Fizan’a taşıyacak kadar güçlü, kuvvetli. Şimdiyse ölümün çığlıkları kol geziyor tutmayan dizlerimde. En kıvrımlı deltalardan daha çetrefilli yüzümün izohipsi. Çıkarabilir misin nöronlarımdan çehremi tanınmaz, bacaklarımı kötürüm bırakan canavara duyduğum öfkeyi nefreti? Yalvarışım sanadır devasa silgi. Gün akşama varmadan bitir, tüket, kazı beynimin içindeki bu travmayı.
Nuriye Sultan’ın gölgesi kaybolalı beri soluğum titrek, yüreğim paslı. Yalnızlığımı hararetli alevler sardı. Anılarımızı canlandıran sağır ve dilsiz kahkahalar duyuyorum sürekli. Ah, benim kadife yürekli komşum! Ölümün evladının elinden mi olacaktı?
Yeme yedir. Giyme giydir. Gözünün ışığı bil, ciğerlerinin soluğu. Dalgalarla dalaşıp fırtınalarla boğuş. Evladı umut bilip dağları, tepeleri aşındır. Pamuklara sararak büyüttüğün oğul kalkıp kötülüğün urganıyla sallandırsın seni. Her gün yediği dayaklar canına tak etmişti. Belki de ölümü kurtuluşu oldu Nuriye ablamın. Kim bilebilir ki?
Üzülmüyorum artık Allah’ın bana bir evlat bahşetmediğine. Kederlenmiyorum artık şehrin surlarına anneliğimi asıp beni terk edip giden eşimin habisliğine. Meğerse bazen olmaması, olmasından daha hayırlıymış, insanoğlu bunu göremese de. Hayırsız evlat Doğan’ı ve bütün firavunlaşmış insanları Allah aşkına sil gitsin silgi!
Yeni bir kente taşındım. Değiştirdim bütün ev eşyalarımı. Buzdolabı, mobilya, halı,ıvır zıvır, her şeyi… Fotoğraf, sayfa arası kuru çiçek… Geçmişe dair ne varsa kaldırıp attım çöp konteynırına. Mahkeme kararıyla değiştirdim adımı soyadımı. Yağmur değil, Neşe artık benim adım. Etek, elbise giyinmeyi bıraktım. Kot pantolon, sweat-shirt. Sevdiğim renk siyah değil, gök mavisi. Sanat müziği yerine klasik müzik çalıyorum radyoda. Yürüyebiliyorum artık, bacaklarım protez. Yüzüm de fena sayılmaz üç beş ameliyattan sonra.
Bağışlamam seni sonra. Yeterince zaman yitirdim. Eskiye dair bir esinti kalmasın istiyorum alnımda. Sevinciyle, elemiyle seğirmesin gözkapaklarım geçmişin tozlu sahneleriyle. Heceleyerek yaşamı yeniden başlıyorum hayat sofrasına. Ben tamamen başkalaştırdım Neşe’yi. Sıra sende. En baştan başla silmeye deva silgi.
Elimde devasa boyutta bir silgi. Bir bir silmeye başladım evvelimi. Sildim ki evvelimin bir benzeri olmasın ahirim.
*
GÜLÇİN YAĞMUR AKBULUT
