Başlangıç
izolasyonda ve geceleri
ve acılık ve yaralar
gözlerin beni hayata çağırıyor
sesinin yankısı hafızamda akıyor
senin yokluğunda
sokaklar benimle yabancı
ve yıldızlar parlaklığını kaybediyor
her zaman
eksik parçaları kollarında buluyorum
izolasyonda ve geceleri
ve acılık ve yaralar
gözlerin beni hayata çağırıyor…
Jucond
acıya alışmak büyük bir acıydı
sessizlik ölüm demekti
küller ve enkazlar arasında
yaralarımı ısırıyorum
bu kısa gölgeler küçük umutlarımı nereye götürüyor?
yalnızlık kızgın bir kurttur
bu beni parçalara ayırıyor
hiçbir şeyim kalmadı
eksik bir gülümseme dışında
ya da artık hatırlamadığım bir anı…
Beklenti
yalnızlığını hatırla
kapalı kapılar ardında
kimse seni bulamayacak
kenji’nin ölümü, ayakta durmak ve nefeslerinizi saymaktır
çığlıklardan kaçıyorsun
kayıp anılar tekrarlanıyor
karanlık bir köşede oturup asla gelmeyecek sabahı bekliyorsun…
*
SOPHİA JAMALİ SOUFİ
