-NURKAN GÖKDEMİR
*
“…yok’ta var’ın belki de…”
*
var/ım
desem sevinsem
yok’u hatırlat bana
ölüm de var/ın içinde
şükrü hiç unutma de!
yok/um
desem üzülsem
var’ı hatırlat bana
hayat da var/ın içinde
şükrü hiç unutma de!
hayatla ölümle barış
gerçeğine ak karış de
öteyüzlü özümdost!
bu ten
bu can
ve dirim
ne senin ne benin
de, ne övün ne yerin!
sen benin hiç var’ı yok
var üzre de hiç kârı yok
gör ki h/için de ötesi yok
bu ne özge birr‘yok’ işte!
yok’ta var sır/ kim bile
yok/ cânın nevbaharı
belki de
bu ten
bu can
ve dirim umu/n
O/nun
sevgisiyle
sonsuz/luğun
