*HÜLYA KÖKSAL
*
Yalnızlık konuk sofrasında
ay güzel tutkulu
hüzünlü bir bekleyişin yoldaşı
coşup taşmak için
baharı bekler nehirler gibi
Sesinde kayıp ormanların fısıltısı
aşkın göçebesi sevginin yerleşiği
bir umudu büyütür gizliden
Anılarından boşalıp gelse de acılar
çırılçıplak yüzü aynalarda güz bakışı
kaç renk solmuş gövdesinde
ama gözlerinde ipeksi dokunuşların
ışıltısı gelecek zamanlı
Çünkü kendisiyle
savaşı ve barışı bitmemiş henüz
BEKLEYİŞ
Bir suskunluktan bir solgunluğa giden
sesi kanaryalara
rengi sardunyalara ayarlı
beklemekte kendini
düşlerinin limanında
