ansızın yakalandık bir gece vakti
şaşkınca uyandık depremlerle sarsıldık
son demiydi sanki ömrün hayatın
korktuk titredik “eşhedü” ye sarıldık
oysa mü’minlerdik, ne kadar emindik!
yatsıyı da kılmıştık hep aynı ayetlerle
“ayete’l kürsi” okuduk, sağ tarafa yatmadan
hatırladım o an, avaze âhlarım çaresiz
yıldızları yoktu, beğenileri yoktu günlük ibadetlerimin
sen beğenmedin bizi Rabb’im, ikazdı şu depremlerin!
bir kıyamet sahnesi gördüklerim
preslenmiş enkazdı çok katlı binalar
tanınmaz olmuş yavrusunu koruyan ana babalar
ezilmiş vücutlar beton darbeleri altında
parmağındaki yüzükten tanıdım bacanağımı
kızı korumak istemiş yavrularını
üzerlerine abanmış eşi ile beraber
yedi şehit verdik bir mezarda yan yana
dededen toruna, gömüldüler can cana
bir sükunet sardı, baştan ayağa hayret
enkazlar şehri şimdi edebiyat şehrim
asrın felaketinde acze düştü tüm gayretler
aniden gitti nice usta kalemler
yeni yürekler konuşmalı, açılmalı ufuklar
bir ben kalsam da yiğitçe devam demeli
hayat umutlarla sürmeli tüm acılarla
kaybettiklerimin yeri dolmaz biliyorum
fatihalar, ihlaslar dualar gönderiyorum
*
HANİFİ YILMAZ
