ah canım
ne tan yeri ne akşamüstü
gözlerin bir çift güneş öğle vakti
aramızda hep vardı yarın
seni hiç sevmedi yeryüzü
kurtulmadı elinden
ne buzlar ne ayazlar
ne kafdağı’nın ardındaki kardelen
ne fizan’da üşüyen uzaklık
geceleri ayağından soktu akrep ışığın
anın gölgesine sığındı ay ışığı
biliyorum biri seni sevse utanırdın
başını eğer gözlerini kapatırdın
en çok da benden utandın
karanlık olduğunu bilmeyen zehirlenmiş gece gibiyim
*
KAZIM GÖK
Öyle ki,
Zehir gibi çöküyordu üstüne,
Gecenin sessizliği…
Kaçıyordun karanlığa,
Bir görünmezlik;
Biliyorum,
Utanıyordun…