Mevsim bahara erdi, renk yeşile dönüştü;
Yüreklere semâdan bir aşk cemresi düştü.
Ilık bir rüzgâr esip tutuşturdu kalpleri,
Kızgın çöl sıcağıdır sevdâ Âdem’den beri.
Sînelerdeki yangın bâzen söner, kül olur,
Sevdâ filizlenince yürekler gönül olur.
Boy verince sevdâlar, gönül yâre seslenir;
Işık sese dönüşür, sevgiyle nefeslenir.
Kalbine sevgi doldur; Mecnun ol, Leylâ’yı sev;
Gözden perdeyi kaldır; Yunus ol, Mevlâ’yı sev.
* * *
Ve Elif kıyâmında bir sevdâ bulacağız;
Başı semâya değen aşkla kurtulacağız.
* * *
Gönüller, Zemzem ile yıkansın baştanbaşa;
Aşkını şahit eyle gözlerden akan yaşa.
Sevdâ; başka boyuttan yüreklere ses versin,
İlâhî ufuklardan semâvî nefes versin.
Kul, sevgi ikliminde erişir Mevlâ’sına;
Îmân, sevgi mayalar gönül haritasına.
“Yaratılan” her kulda aşk bulur gönül ehli;
“Yaradan” sevgisiyle kurtulur gönül ehli.
Yürekler ilk cemreyle, yeter ki ışık alsın,
Kıble’den esen yele muhabbeti çoğalsın.
* * *
Yesrib semâlarından gönüllere esen O;
Sevgiye sevdâ veren, gülde gülümseyen O.
Sırrına mütevekkil duyguların ucuna
Bağlanıp yol bulalım, “Gül”ün sevdâ burcuna.
Sevginin, Sevgili’nin en büyük muhâtabı,
“Habîb-i Kibriyâ”dır O’na Hakk’ın hitâbı.
Besmeleyle nakışlı “Gül” mushaflı aşka gel,
Yol, sevgiden geçiyor; sevgi O “Gül”le güzel.
* * *
O “Gül”ün sevgisiyle kalpleri saracağız;
Aşkullâh iklimine O “Gül”le varacağız.
*
Dr. Mehmet GÜNEŞ
