Bakmasını bilen gözler için vakur bir romantizm gizlidir bozkırda. Bir tutam yeşil görürseniz hayat belirtisidir bu; bir dere boyunda üç beş söğüt demektir.
Bir yerde söğüt varsa mutlaka serçe de vardır; uçsuz bucaksız bozkırda uzayıp giden yollar, bozlak havası yanık türküler de. Toprak evler, buğday tenli güleç çocuklar ve tüten bir kaç ocak manzarayı tamamlar…
Hasine Kadın çenesini kollarına dayamış, söğüt dalındaki serçeyi seyrediyordu.
Söğüt, serçe ve bozkır… Aralarında asırlardır garip bir ünsiyet peyda etmişlerdi. Birbiriyle iç içeydiler. Çam, yaylayı severdi. Kırlangıçlar, leylekler Yemen’e, Hind’e giderdi. Kala kala bozkırda söğüt ve serçeler kalırdı soğuğu ve sıcağı paylaşan.
Yuvalarını duvar kovuklarına yapıyor serçeler, mertek aralarına. Evlerimiz onların da evi olur. Kona kalka sergideki buğdayı yarı yarıya indirirler. Rızkımız onların da rızkı.
İyi hatırlıyordu. Küçükken dedesi, “Bu nimette kurdun kuşun da payı var…” deyip serçelere göz yummuştu.
İkindi ezanının sesiyle ayılıp pencereden uzaklaştı Hasine Kadın. Duvardaki saatte göz gezdirdi. Oğlunun işten dönmesine az bir süre vardı. “Kurban olurum, Muhsin’im acıkmıştır şimdi.” diye içinden geçirip telaşla mutfağa geçti.
Muhsin, bozkırın havasıyla büyümüş eğitimli ve kültürlü, çakı gibi bir delikanlıydı. Annesinin, üzerine titrediği, bin bir fedakârlıkla gözü gibi baktığı tek evladıydı. İlkokulda öğretmendi. Bahçıvanı olduğu gül bahçesinde en güzel gülleri yetiştirmek gibi bir ideali vardı. Anadolu baştanbaşa gül kokmalıydı. Çabası, ereği buydu…
Annesiyle az çekmemişlerdi baba evinde. Hasine Kadın, kocasının ikinci eşiydi. Evlendiklerinde kocasının yaşı geçkindi. Önceki karısından olan çocuklar büyüklerdi. Evliliğinin üzerinden geçen kısa süre sonra kocası ölünce çocuğuyla birlikte kendini bir ateşin içinde buldu. Bir daha rahat yüzü görmedi…
Çektiği eziyetlere dayanamayan Hasine kadın, kardeşlerine sığındı. Talihine karşı verdiği mücadeleyle oğlunu büyüttü. Muhsin, kuzenleriyle birlikte okula gidip geldi. Mesleğini eline alınca tayin olduğu yere annesini de götürdü.
***
O çileli günlerin üzerinden yıllar geçeli çok oldu. Muhsin, annesiyle birlikte mutluydu. Yaralarını sarmışlardı. Kimselere muhtaç değillerdi. Rahatsız edenleri yoktu. Hayat, huzur ve şükür içinde geçiyordu şimdi.
Muhsin ile üvey kardeşleri arasında sıcak bir iletişim bulunmasa da organik bağları devam ediyordu. Babadan miras kalan tarlaların pay edileceği gün geldiğinde üvey ağabeyi Muhsin’i aradı. Kardeşler arasında tarlaları pay ettiklerini; kendisine de Çolaklar’ın arazisine doğu yönünden bakan tarlanın düştüğünü söyledi. Bahsedilen, tarlalar içerisinden en verimsiz, en hasılatsız olanıydı. Muhsin, annesiyle beraber çektiği çileli günleri yeniden hatırlayıp tekliflerini reddetti. Verimli olan tarlalar arasından annesine düşen neyse almayı kafasına koydu. İmza vermezseler tapuda işlemler halledilemeyecekti ne de olsa.
O güne kadar üvey annesi ile onu bir defa olsun arayıp sormayan kardeşleri, tarlaları pay etmek için Muhsin’i defalarca aradılar, evine gelip gittiler; yalvarıp yakardılar. “Senin maaşın var, güvencen var. Tarlayı bize bırak, ne olursun!” dediler. Muhsin en ufak bir yumuşama belirtisi göstermedi;duruşundan taviz vermedi. Ancak verimli tarlalardan kendisine ve annesine hak olarak düşeni aldıktan sonra imza verebileceğini dikte etti.
Direnci karşısında çaresiz kalan üvey kardeşler, Muhsin ve annesine düşen payı vermeyi kabul etmek zorunda kaldılar.
Hasine Kadın, oğlu Muhsin’e minnet, şükran ve şefkatle nemlenen gözlerle baktı: “Muhsin’im, gül tenlim, canım oğlum. Bana Rabbimden en büyük hazinem sensin yavrum. Ben affettim. Sen de affet oğlum. Ver, onların olsun!”
Muhsin, verimli olan tarlalardan hakkı olanı almıştı. Tapusunu üstüne geçirmekle ilgili hiçbir yasal engel kalmamıştı…
Annesinin gözlerine baktı Muhsin, kalbine dolanı yüzünden okudu. Derin derin düşündü, tefekkür etti. Tarlayı almaktan vazgeçti. Yüreğinden ılık pınarlar aktı, yüreğinden serçeler uçtu. Affetti. Hafifledi.
Affetmek, annesiyle kendisine yapılanları sineye çekmek, unutmak demek değildi elbet. İçini yokladı Muhsin, geçmişi ve olanları tamamen serbest bıraktı, bir daha etkilenmemek üzere azat etti. Yüklerinden kurtuldu…
Üvey ağabeylerini aradı Muhsin. Kendi paylarına düşen tarlayı onlara verdi. İşlemler için gidip imza verdi.
***
Güneş doğdu, ay göründü. Gün üzerinden gün geçti. Mevsim bahara durdu. Toy dernek kuruldu. Muhsin, bozkırdan anasına “Ana” diyen helal süt emmiş o kızla dünya evine girdi. Anası, gelinini bağrına bastı. Dünyalar onun oldu. Dünyalar anasının oldu.
*
-Fuat OSKAY
