DENEME

İnsan düşünen bir varlıktır. İnsan beyni düşünmeden duramaz. Düşünen insan daima hayatın anlamını ve bu hayattaki yerini aramaktadır. Hayatın anlamını ve hayattaki yerini bulma

Sabah mahmurluğu dağılıyor içimi ürperten sessizliğin kollarından. Küçük derenin billur sesiyle çınarı selamlamasını dinliyorum. Dut ağaçlarından yayılan bahar kokusu esir almış telaşlı adımlardan ürken

Üşümüş yanlarını saracak bir ablası olmalı her insanın. Sen soldun ya ablam, ben kış ayazındayım şimdi! Elim ayağım tüm bendenim buz gibi bu aralar.

Sevgili Kendim, Böyle klişe bir giriş yapmayı hiç istemezdim aslında. Ama şu anda sana bir mektup yazmak zorundayım ve bu ifadeyi kullanmam gerekiyor. Biliyor

Herkesin sayısız özellikleri vardır. Ben ve benim gibi yarım akıllı yaftası yiyenlerin özelliği de “yüksek seviyede duyarlılık” olsa gerek. Yüksek seviyede duyarlılığın beraberinde getirdiği

Bu açı nerede? Milyonlarca yıl arasak da bulamıyoruz o açıyı biz. Kör ışığı özlediği kadar özledik o açıyı. Bu açının varlığı ütopik geliyor bize.

Gidiyorlar… Herkes gidiyor birer birer. Belki meraktan, belki de fakirlikten. Şehirden bahsediyorum. Herkes oraya göçüyor kuş misali. Etrafta pılını pırtısını toplayıp şehre yerleşmiş çok

Güneşini yitirdi bu şehir. Artık olsam da bu kentte bir olmasam da. Varlığını yokluğun sınırlarında aradım. Yıldızları söktüm. Yerine 8b eskiz kalemimle bulutlar çizdim.

“Yiyip içtiğin senin olsun, bize gördüğün anlat…”  demiş büyükler. Biz her şeyi tükettiğimiz gibi bu güzel düşünce ve davranışları da tükettik ne yazık ki…