MANŞET

taş medresenin duasında  nakkaşın kırık kelimeleri    beş yüz gün birikmiş tarih göğe utangaç minare her taşında maraş zilzal süresini tan yerinin süzgecinden okuyor

bu insanlar ve bu şehir kan gibi dolaşıyor düşlerimde   arıyorum kendimi sokak sokak kimliksiz zihinler geçip gidiyor yanımdan yalnız kalabalıklarla çepeçevre yabancılık çekiyor

  her insan yalnızdır aslında doğarken de yaşarken de ölürken de hatta ana rahminde bile   her insan yalnızdır aslında dağ başlarında da şehrin

kırlangıçları sıyırdım çığlıklarından kapkara bir leke açıyor avuç içlerim teybe aynı ağrıları koymuşum günlerdir kimseler için bir şey ifade etmeyene bastırıyorum ekmeğimi uyuşmuşum özü

ey filistin, ey ümmetin kanadı kırık kırlangıcı, ey islam’ın kimsesiz yetimi! imalar çağında iman yiğidi   bizde ebabillerin yüreğinden yok ağzımız dolu taş putlardan

bu pis rüzgâr bana iyi gelmiyor, ağlıyorum çok yaşamalıyım, çok ölmeliyim bu salı sabahı cebimde çok ciddi karanlıklarla yürüyorum sırtımda henüz ölmüş bütün çocukların

tebligat yapıldı, imza atıldı. tezkere zamanı tüfek çatıldı. – gemiler kalkıyor, sefer var sefer! kalana aldanma, giden bahtiyar. menzile varınca görülecek Yâr. mekanı yemyeşil,