MANŞET

her mayıs açar bülbül olmadığı zamanlar gül ve ekşir asmalarda gamdan koruklar yaz geceleri büyümez bu bahçede bülbülün kanı gülü boyamadığı zamanlar   açar

* bir tren düdüğü çalıyor şimdi uzaklarda bir yerde. benim içimden de dumanlar kalkıyor ne olduğunu bilmediğim eski bir sandıktan çıkmış gibi karanfil kokulu

* göçülür konulurdu oba oba konulur göçülürdü evler içinden eller içinden kaderden ve kederden kırlardan karlı dağlardan yârdan, nârdan, yöreden, töreden kendinden göçülürdü gidenler

isa’yı ben öldürdüm, sizin suçunuz değil; size yutturan benim tarih denen zokayı. doğrudan muhalefet ettim bozuk düzene, mefisto’ya benzettim suyu kesen sakayı. – bir

kâh kehkeşan kâh mahtır bir münevver lahza bütünlük nâzende inayetini falezlerime çarptırma   nâzende börklü başımı mesih’ten ayır sen çalap değilsin ki karşı kıyıda

– Sen; yıldızların omzuna değdiği çeribaşı, Ben; ruhuna Fâtiha okuduğu mezar taşı. Yükseltilecek diye bir ruhsuz, bir müptezel baş; Benim ayaklar altında çiğnenen o