ŞİİR

işim olmaz güzelim benim ufak tefekle, paradokstan beslenir metaforu severim. kulelerim sarsılmaz tankla topla tüfekle, rastgele mermi atan kör bir uçaksavarım. – güç öğrendim

Efkârım, ki zannederim bir kuğu rakkas ettiren şu boynumu kimi kimi hasreden geçen günlerimi… Dirimsiz, gri kentin boyunduruğu!   Yinedir ufunetle ‘der terennüm bezginlerin

seni böyle yazmak istememiştim ben gazzeli çocuk seni tanımadan önce parkların ölüm şehri olduğunu akletmemiştim akletmemiştim henüz ölecek kadar büyük olduğunuzu yüzümdeki tebessüme anlam

Bir zamanlar şehirler konuşurdu. Ama bu konuşma, çığlık değildi. Gürültü hiç değildi. Bir mahallenin ortasındaki çay ocağından yükselen selamlaşma, bir sokak başında oynayan çocukların

Değerli hazirun ve kıymetli misafirler Burada önemli bir şey söyleyeceğimi sanıyorsunuz Yanılmıyorsunuz ama anlamayacağınızı biliyorum Ciddiye alınacak şeyler var alınmayacak şeyler Boşluğun doldurduğu kafalarınız

ne zaman yaslansam geçmişe doğru çöker derinime mahzun bir bulut. ipe dizilmiş rengarenk boncuklar gibi hatıralar kımıl kımıl canlanır genzimde o mevsimlerin kokusu de

– İkrârım ki güldendir, elest bezminden beri Yazan yazmış yazgısın, güle sarmış gönlümü. Şeksiz şüphesiz sevdam, Hakk’tan gelen armağan Aşkın bir iman ile dile

 * Yeni haber aldım ay yüzlü yardan,  Kokusun özledim, gelsin diyormuş.  Gurbetten sılaya dönemiyorsa  Beni de yanına alsın diyormuş.  * Yağmur damlaları vururken cama