ŞİİR

büyüdükçe öğrendim  çocukken değil insan  düştükçe büyüyor  geçen yara, geçmeyen iz     ölüyor birkaç defa   gülmekten uğunan çocukluk   sonrası bir avuç dünya   dünya dolusu

Önce tövbe etmeli bütün heves ve isteklerimize, Sonra hamda varmalı dilimiz, Sözü silah, şiiri helal kılan Rabb’imize Sıyrılmalı manasız davalardan, Kudüs demeli… Davanın hakikati,

O aşk dedikleri bu olsa gerek Durmadan yanıyor hep yanıyorum. Ömür geçer gider derdim severek Anladım ki güzel aldanıyorum. – Derdim karşılıksız aşk yeter

I-/ Miraç ile âlemim, /kentlerin ön sözüyüm, Çizmiş âli kalemim, /ben Yusuf’un yüzüyüm. Güzellik benim kasrım, /Kubbet’üs Sahra tacım, Layemud benim asrım,/Kudüs Kalesi burcum.

Sevdiğine kavuşmazsan Sevda yakar sıra dağlar! Arada bir buluşmazsan Soğur gider ara dağlar! – Dağlar sizi sırdaş bildim, İçimi dökmeye geldim, Yükün altında ezildim,

kalbim yandı tuzla oruç tuttum mihrabında okurken müezzin selanı ben akıtamadım gözümün yaşını sarınca yıldızları bulutlar salkım saçak yağmura döndüm ama yağmur olup akamadım

soluğu ovada kaybolursa kışa direnen yılkının korkarım boynuna düşen yorgun aktan her ayaz sonrası küheylan yelesi düşlerim mevsim değişirkar yağar rüya dağılır her akşam