– AHMET SÜREYYA DURNA
*
Ben ki köy çocuğuyum, bedenim toprak kokar
Kazma, kürek, bel ile durmadan çalışırım
Ağırlığımdan ağır, sırtımda yük taşırım
Terim toprağa akar
Ben ki köy çocuğuyum
Gün yanığı kavrulan, esmerleşen tenimle
Elleri ayakları şerha şerha çatlayan
Cılga yollardan aşan, derelerden atlayan
Yamalı cepkenimle
Ben ki köy çocuğuyum
Yahşi cirit oynarım yeğin güreş tutarım
Bir türkü çığırmadan şöyle yanık makamda
Uyku girmez gözüme yazın yatarken damda
Hayata renk katarım
Ben ki köy çocuğuyum
Mehtapsız gecelerde ıssız mezarlıkların,
Etrafında dolaşan hortlakları görürüm
Korkuya kapılmadan üstlerine yürürüm
Muhayyel varlıkların
Ben ki köy çocuğuyum
Çoban yamaklığına terfi etmek uğruna
Dağda davar otlatıp kuzu güttüm lo kurban
Ayrıca pür toplayıp keven üttüm lo kurban
Aşinayımdır buna
Ben ki köy çocuğuyum
Kaslarım demir gibi pençem aslanpençesi
Kavrayınca kopartan mukavim yapıdayım
Hedefine kilitli gerilmiş “çelik yay”ım
Sesim canavar sesi
Ben ki köy çocuğuyum
Karşılaşma anında suya giden kızlarla
Çekingen bakışlarım gayet mahcup edalı
Her önüme çıkana yarıbuçuk sevdalı
Gönlüm darbızlı tarla
Ben ki köy çocuğuyum
