Savaş nedir? Savaş iki tarafın da yıkımından başka hiçbir şeydir. Yıkılan sadece devletlerin otoritesi değil, asıl yıkılan şey her şeydir. Yıkım bir çocuğun gözyaşı, bir annenin feryadıdır. Ritmi bozuk kalbin anı kollaması, ölmüş erin cebinden çıkan son mektuptur. Yaşanmayan hayallerdir yıkım. Savaş sadece devleti ve içindekileri etkilemez bir kara toprak bile yıkılır kimi zaman.
Günlüğümün ilk satırları bunlar. Günlerden çarşamba. Soğuk hava tenime nüfuz ederken, ellerim titrerken, belki de donarak ölecekken, son bir kalem bırakmak istiyorum size. Son bir satır, belki de son bir kelime. Siren sesinin kulak tırmalayan sesini son kez bile duymak istemezdim hayatta. Çünkü bu yıkımın baş sesiydi. Ne yapılmasını bilmeyen korku dolu gözler birbirini takip ederken bir ses gelir, ardından bir çocuk uğultusu hıçkırıkların boğaza dizildiği noktada geri kaçışın yoktur zaten. Ölüm kapıda.
Art arda dinmeyen zevahir sesler bütünü.
Babamın başı eğik, annemin gözü yaşlı… Derinden bir şeyler hissediyorum, hiç hissetmediğim kadar. Yaklaşıyoruz, başa olan uzaklığımız kadar.
Şimdi ne yapmalı insan, ne demeli, ne duymalı. Çünkü sağını izlerken solundakini kaçırır insan. İki gözüm önüme aksın der kimi zaman. Bazen şahit bile olmak istemez. Duymak istemez. Görmek istemez. Ama tüm çıplaklığıyla önünde duran bir gerçeği de hiçe sayamaz.
Kâinata çevrilir meraklı gözleri. Taraçan eder etrafı hiç durmaksınız, bir an solumaksınız. Derin bir nefes çeker içine soğuk kışın soğuk ayazından bir parça. Elleri titrer soğuktan, ardından bir sıcaklık. Annesinin güven dolu bakışları ve bir umut parçası.
Asumanı delen sınırsız hava yolu araçları… Kalbimi delen bir korku ışığı… İşte şimdi tam şu vakit ölsem, ölsek? Ne Olacak? Çürümüş bedenimizi toprağa yakıştırabilecekler mi? Toprak kokusu alabilecek mi tenimiz bu soğuğun ayazında.
Aradan kaç vakit göçtü bilmiyorum. Tek bildiğim herkesin kaçtığı, ama nereye? Gerçi artık bize ancak karada ölüm var. Göz kırpmaya korkar oldu insan. Tüm evleri delik deşik etti teröristler. Bizim askerlerimiz neredeydi peki? Umarım iyidirler. Tek tek evleri dolaşan o sürülerin sıradaki durağı bizdik. Hepimiz saklanmıştık saklanmasına ama korku kalbime hiç iyi gelmemişti. Ve işte o ses, bu bir koçbaşı sesi. Kapımız tuzla buz olurken biz saklanıyorduk. Herkes kaçarken biz buradaydık. Aradan sessizliğin rehin aldığı birkaç dakikayı eskittik saklandığımız yerde. Ve bir ağlama sesi geldi, bir an tüm korku bedenimi terk etti ta ki silah sesini duyana kadar.
Gözlerimi açtığımda aynı yerde aynı şekilde duruyordum. Ve birden bana ceza olan anılar doluştu zihnime. Rüya olsun istedim. Yalvarmak istedim Allah’a ama ne çare? Saklandığım dolabın kapağını açtım gıcırdayan tiz sesiyle. Ve derin bir rutubet kokusu ile yandı ciğerim. Önümde iki ceset… Tüm kanlar vücudunda kurumuş. Ve benim ailemi kuru bir toprağa bile uygun görmemişlerdi. Yıkıldım. Tam da bu anı görünce yıkıldım işte. İçimde harmanlanan derin nefret ateşi bu sefer kaynağını asla söndürmeyecek, dindirmeyecek cinstendi. İşte bugün, tam da bugünden sonra bana intikam helal kılınmıştı. Kulaklarımda susmak bilmeyen o sesle birlikte ağlamaktan şişen gözlerim kendini ağır ağır kapatmaya başladı…
İlk birkaç saniye hareket edemedim. Ne olduğunu bilmesem de uzaklardan çok uzaklardan ses geliyordu. Bir an korkunun en derin hücresiyle irkilerek yerimde doğruldum. Artık o sesleri daha rahat ve net işitebiliyordum. Kapı ardında dönen bir konuşmaydı bu. Benimse kapımın ardı sonuna kadar kapalıydı dünden bugüne. Kulak kesildim o konuşmalara… Aklım bir hayli dolu… Bir plan yapmalıyım ve kaçmalıyım. Kaçmak acizlerin işi derler… Ama mecburum. Eğer beni ola ki öldürmezlerse ben kendiliğimden zaten öleceğim, hiç olmazsa açlıktan, hiç olmazsa yalnızlıktan.
Kapı ardı konuşmalarına tamı tamına dâhilim şu an. Her şeyi belleğimde toparladıktan sonra sıra plana geldi. Kusursuz olmak zorunda değildi plan ama pürüzler de olmamalıydı.
Plan hazırdı: ince ve derin. Plan böyleydi, böyle olmak zorundaydı. Sıra oyunun en zor yerine gelmişti. Şimdi bu oyunu kurallarına göre oynamak icap ederdi. Derin bir nefes aldım yerimde. Ardından bir besmele… Yerimde doğruldum, karanlık odanın rutubet kokulu havasında. Evet, eğer ki ailemi merak ediyorsanız onların bedeni hâlâ bir toprağa yakışmadı. Belki de toprak kabul etmeyecek kadar haindi bu güzel yürekleri. Tam, tüm malzemeleri hazırlamıştım ki art arda gelen çığlık sesleri gerçekliğin habercisiydi. Bir şeyler oluyordu art arda durmaksızın, bir şeyler oluyordu göz yumup haber almaksızın. Bir anda evimi asker kılıklı vatan hainleri talan etti. Kanım çekilmişti. Ya da donmuştu. O an ayırt edemedim bile. Yanağımdaki yaşlarla birlikte göz kırpmaksızın karşımda duran kişilere bakıyordum. Yüzlerindeki kar maskeleri gözlerini bile kapatmıştı. Öyle bezmişler hayattan. Ağzımdan firar eden hıçkırıkla birlikte yalnızlığım yüzüme bir kez daha çarpmıştı. Bir kez daha çırpınacak gücüm de kalmamıştı üstelik. Sanırım toprağın kabul etmeyeceği bir güzel yürek daha geliyordu az sonra, belki de tam şimdi, şu an. Derin bir nefes çektim içime, son kez. Yumdum gözlerimi sımsıkı. Ve bekledim, o güzel Azrail’i. Ama ne aldığım o nefes ne de son yumduğum gözmüş. Bir anda anlamı hafızamı kaplamayan kelimelerle açtım gözümü. Ve kolumun acısıyla geldim kendime. Biri kolumu sımsıkı tutmuş çekiştiriyordu beni. Bir an durmaksızın. İlerde bir kamyon gördüm, dorsesinin kapağı açık bir şekilde benim gibi yaklaşık on kızı daha götürüyorlardı. Hepimizi dorsenin içine koyduktan sonra kapağını en sert sesle birlikte ardımızdan kapayıverdi. Ve tek duyulan motor sesi…
Aradan bir hayli zaman geçmiş olsa gerekti ben gözlerimi hâlâ uyuklayan insanların arasında açtığımda. Ne kadar vakit geçti bilinmez ama tek gerçek herkesin korkusu. Bir sohbet açmak istedim o an, belki aralarında birkaç fikri olan vardır diye düşünmüştüm ki kamyon ani frenle durdu. Kalbim ağzımda atıyordu tam da. Ve içinde bulunduğumuz mahzenin kapağı açıldı bir hayli gürültüyle. Tek tek herkesi aşağı indirdiler. Tam aşağı inme sırası bana gelmişti ki kapıyı bir an suratıma kapadılar. Bir an korkudan ne yapacağımı bilemez bir halde kapıyı yumruklamaya başladım. Ve en son o tiz sesimle öyle bir çığlık attım ki kapının açılıp saçımdan tutularak zorla aşağı indirilmem bir oldu. Kendi dillerince bana bir şeyler diyorlardı ama onları umursayan yoktu. Etrafa göz gezdirdiğimde her yerin kan revan içinde olduğunu gördüm. Artık tepki bile veremiyordum. Eğer ilk inen o dokuz kızdan biri olsam şimdiye çoktan ölmüştüm. Gökyüzü kararmak üzereydi. Beni günün ayazında bir ağacın yanına çömelttiler ve ağaca sımsıkı sardılar. Adamlar evi andıran kulübeye doğru gittiklerinde beni bağladıkları ipin hareket edip etmediğine baktım. Çok çok az olsa da hareket ettirebiliyordum. Kulübeden bir adam çıktı ve yanıma kadar geldi. Cebinden çıkardığı iğneyi bir düşünmeden boynuma sapladı, gerisi koca bir karanlık…
Gözlerimi zorlukla açtım, hava tam ağarmak üzereydi, Dün aklıma kazıdığım planı bir uygulamaya başladım. Zorla hareket ettirdiğim ipi ağaca sürterek incelmesini bekledim sabırla. Nihayet koptu ip. Bir saniye bile bekleyecek vaktim yoktu. Engebeli arazide en uzak gördüğüm noktaya doğru koşmaya başladım. Sonra ne yapacağımı oraya varınca belirlerdim, demeye kalmadı Birkaç adımım sonunda sol omzumdaki acıyla sarsıldım. İlk bacaklarımın ihanetine uğradım. Koşmaları gereken yerde düşmek de hangi kitapta yazıyordu. Ardımda birkaç kahkaha sesi, işinin bittiklerini ünleyen bir hayli insan ve gidişi ardında kalan toz bulutları. Bir de ben, acılar içindeki ben.
Tüm vücudum yere serildiğinde elime değen toprakla irkildim, kara toprak. Koskoca araziye, “Annemi ve babamı içine sığdıramayan toprak.” diye geçirdim içimden. Sonra başım döndü ve ellerimle yavaşça toprağı üzerime örtmeye başladım. Ve o an anladım ki başından belli kimse kimseye ihanet etmemişti. Asıl ben kendime ihanet etmiştim. Yaşayamadığım için her şeyi ve de herkesi suçlamıştım. İşte bu benim en büyük ihanetimdi.
Ey mavi göğün altındaki yeşil çimenlik! Sen de bir gün biçilir de kara toprağa dönüşürsün.
*
ELİF KARACA
