– MEHMET OSMANOĞLU
*
sen gittin
hüzünler beri geldi
yıldızlar çekildi göğümden
mehtabı hiç görmedim
senden sonra
bana mı öyle geliyor
dedim
evet
dedi
yıldızlar her zamanki yerinde
ay ışığı çok vakit
aydınlatır gecenin yüzünü
benim içim titrer
sen öyle elemli seyrederken
gökyüzünü
sen gittin
dolmadı içimde bıraktığın boşluk
tebessümler
dudağımdan öteye geçmedi
bir yanı eksik kaldı her sevincin
içimdeki çocuğun
hep öksüz bir yanı
herkes mi böyle
dedim
hayır
dedi
her kalan içlenmez senin kadar
her gidene
bırak beni
sen de biraz
gündüzün ellerinden tutmayı dene
sen gittin
ırmaklar göle döndü
küle
ocaktaki ateşim
sızılar sol yanımda
kalıcı misafirim
geçmeyen yara bilir misin
dedim
evet
dedi
zamansız gidişlerin yarası
kapanmaz hiçbir zaman
sen yasla başını göğsüme
ağla biraz
hicranlarını an
sen gittin
soluğun canımdan çekildi
gözlerin
kapattı gözlerimi renklere
pencereme
hayalini koydum her sabah
giden geri gelir mi
dedim
bilmem
dedi
kimine göre gelmez
hiç gitmemiştir kimine göre
ben
dedim
ikincisiyim
ama yine de
seni çok özledim anne
