-MEHMET OSMANOĞLU
*
yine bir şafak söktü, gün yük/seldi üstüme
geceleri sağaltan gamzenle uyanmadım
bir inkisarla daha boyun büktü düşlerim
visâlinin rengine bugün de boyanmadım
*
baygın soluklarıma can umdum nefesinden
çölleşen topraklarım yağmur bekler sesinden
müjganından savrulan aşkın şeraresinden
deryalar tutuştu da, ben bir zerre yanmadım
*
lutfedip düş benim de bir kor gibi ruhuma
yansın hezeyanlarım süzülüp de ufkuna
şefkat bulutlarından çağlayan yağmuruna
tutuldum sırılsıklam, bir damla ıslanmadım
*
görmedim, her geceme yüz-i mâh’ın doğdu da
farketmedim, ışığın kalbime dokundu da
iklimin âb-ı hayat ırmağını sundu da
yüklenip kirlerimi suyunda yıkanmadım
*
gel gitlere tutuldum, sendelendim kimi dem
baş kaldırdı, gelmedi, bazen peşimden gölgem
netameli sulara yelken açtı da gövdem
yine kırdım dümeni, incisine kanmadım
*
gezindim herkes gibi ben de türlü şehirde
nefes de alıyordum bakınca zevahirde
sürüklenip durdum da çamur yüklü nehirde
sen içimde oldukça, duruldum, bulanmadım
*
sendin karanlıklarda ay’ca ışıtan beni
esrik hülyalarımda tülce kuşatan beni
nefes nefes üfleyip düşçe yaşatan beni
her dem seni içtim de, hiçbir günâ kanmadım
*
mevsimler hazan oldu eylül nakışlı soldum
fırtına boran oldu toz dumanda kayboldum
âlem gülistân oldu bense mürg-i bâğ oldum
senden gayrı bir gülün yaprağına konmadım
*
nicedir yollarında vuslat beklemekteyim
umudumu her şafak vakti bilemekteyim
her kırık niyazımda seni dilemekteyim
eşiğinde durmaktan serzenip usanmadım.
