– SELİM ERDOĞAN
*
İsyanın aşk bahçesinde büyüyen çocuklardık
Ne o bahçeler yeşil, ne bizler çocuk kaldık
Bir çıkarla kayboldu en anlamlı isyanlar
Bir kütükte soy buldu yolları yok sayanlar
Direnişin tahtında şehadet başı çekti
O efsunkar halvette hakikat düşü çekti
Hülyasında yoğrulduk yumak yumak zamanın
Fırınlarında piştik özde yanan imanın
Ne varsa yüz çevirdik sevdamız ne cennetti
Ne köşktü ne saraydı ne devlet ne servetti
Hep bir mana aradık şöyle bakıp cihana
Ulaşmak mümkün müydü mabut yahut insana
Başı dik yol almaktı binip giderken sala
Kul olup o kapıya kül olduysak ne ala
Ram olup has bahçeye gül olduysak ne ala
Bir aşkla tutuşup da çöl olduysak ne ala
Başı dik yol alıp da binip giderken sala.
