– ALİ İHSAN KEKEÇ
*
nerde bir çiçek dersem bir gül koklasam
köy gelir aklıma köyümün güzelleri gelir
adamı engel koyar kendisi gönül koyar
nefret girmez gönlündeki saraya
bir Anadolu çiçeği işler Türk mavisi
kınalı ellerinde o incecik oyaya
bakınca harelenir gölgeli bakışları
yusuf olur da kenan çölünde insan
onun gözlerinde düşer kuyuya
üzerinde al basmalı mor çiçekli bir fistan
onun ile toprak damlar güllük gülistan
yorulmuş da ağır ağır gün eğdiğinde
elinde kör çapayla bostandan gelir
gülüşü yürek ısıtır gamzeleri çiçek açar
sanırsın ki bir peri baharistandan gelir
bir sıcak iklimdir seher yelidir
binboğa’da açan çiçek balıdır
üşüyen yürekleri ısıtan
karlarıeriten dilleri gelir
rüzgârlar kurutmuş sıcak kavurmuş
güneşten kelermiş değirmi yüzü
günde beş vakit toprağı öpen
evde huzur demleyen elleri gelir
bir dişi kaplandır Türkmen kızıdır
bir anayiğittir kadından öte
koçköroğlu’nun nigâr’ı gibi
erine laf söyletmez del‘leri gelir
gurbete çıkınca evin erkeği
gözleri yollara bakar erir de
duvarda asılı bir beşli mavzer
çınar gibi duran halleri gelir
iffet bir imandır vatandır onda
tesettür duvağı tülleri gelir
göz izi değmemiş yüzleri pürnur
sadakat denince aklıma bir bir
köyümüngüzelleri gelir
