*Filiz Kalkışım Çolak
*
Ahududular kızarıyor tutulmasında yakamozların
yanıyor dişisinde morlar maviye
sineyi emiyor ışığında denizler
gün açan gül yüzünde pembeye aralanıyorsun sevgili
Dağılıyor bakışlarından tan
dağlıyor iç sızışlarını gönlümün
lavanta kurumlarından arınan geceliğimden körfeze damlıyorsun
Misk-i amberin düşüyor
yosun salınımlarının sarhoşluğuna
anason yalpalığı dalgaların köpüren nağmelerinde
sarartısından çıplak buklelerin
kadife dokunuşlara yatırıyorsun
Seksek telaşından çocuk cıvıltılarımın
oynaklarına dökülüyorsun
Safir kanatları saklı koynun
ak dallarından akıyor zerdaliler
limon baygınlığı saçıyor saçaklar
fesleğenlerin ıslanan semahından harelerime yağıyorsun
Ağarıyor körpe kuytularda papatyalar
çiseleyen göbeğinden kırların
avuçlarıma ekiliyorsun
Ah, tırmıklarda sızısı şebboy şapşallığının
ak boynun gelincik süzen esaretinden
deli siyah saçlara savruluyorsun sevgili
Yeşil kıyılarda mırıldanıyor dudakları mayısların
nisan sevişlerinde emiliyor susuzluk
bordo koynaklarından begonyaların
ot çeken mevsimlerime sızıyorsun
Cemreleri dürtüklenen baharlardan
kuzeylerimi içiriyorsun
atıyor telleri sevgili
atıyor dügâhlarından nazendelerin
Tutuklu nehirlerimin ağzından haziranları çekiyorsun
suskularında titrettiğin zar perdeciğinden
rüzgârlarıma çözülüyorsun
“boşalıyor gün’’
