Yazar: YASİN MORTAŞ

oğul dedi:   babacığım kalbine astığın bu karlı fotoğraf üşütmez mi iç evini.   baba dedi:   ey oğul yüreği çerağ dalı oğul kar

yüzünde bir dünya ayak izi sende mi gittin hacı abi. hangi renkti hayalinin tuvali biliyorum siyah değildi elinde ki fırça sesinle boyardın sevgiliyi işte

Sen ki aşk fotosentezi a.   Yağmurlar giyinmiş bir zamanla geldik buraya benim üzerimde A d e m gömleği senin üzerinde Havva titremeleri Sonra

I eylül’ün kocaman ağzında ruhumdan kopardığı bir gün ağrısı var II o ısırıp yanağımı baygın çağlar bırakıyor bana III geçip gittiğim zaman koridoru ıslaktı

1. vakit tevekküllüdür şuurla yı-kanmış yüreğe akşam düşerse ve yak tahtını: tut iç makamını ve vakte ayarla aşkı: uzasın gün ve tut sabahı: akşama

ben yola bırakılmış güneşi yürüten bir ateş olmalıyım   gördün mü kaç kuşak koşmuyor ki atın sağrıları yara oldu göç içmiş atlar zamana nasıl

Rabb’im dosdoğru olsun benim ruh sütunum     kalbi zilzal olanın kanı acıyla fokurdayanın kenti bir güz senfonisidir   biraz kontrast yanak üzgüsüne biraz

Yasin Mortaş * Havva  ağır bakışlı imtiyaz   sesi ateş sırçası ağla sen gök- boran boşalsın mezarlı bahçeye -uyku derini nehir nereye döküldü ah

 – YASİN MORTAŞ * “Çünkü ahid sorumluluk doğurur.”  İsrâ – kaRa o kapkaRa gölgede bağdaş kuran lîmûzin par-anın aklı ve v-aktin katli çıkma/ kal