ŞİİR

vakt ikindi, yeller esiyor serde. eylül bulutları gelip geçiyor, sendeliyor ruhum düşüncelerde.   yalnızsın ey kalbim, yapayalnızsın! masmavi göklerde kayıp yıldızsın!   içtin ömrünce

  kuzguni bir akşamüstü dönencenin çarkında kaybolmuş kümelenmiş sığınaklar ararım kamburu sırtımda hayali karabatak silinmiş bir kartvizitte düşler mercek altı ovuşturduğum gözlerim kanar yıpranan

Başlangıç izolasyonda ve geceleri ve acılık ve yaralar gözlerin beni hayata çağırıyor sesinin yankısı hafızamda akıyor senin yokluğunda sokaklar benimle yabancı ve yıldızlar parlaklığını

                              Şehadetinin yedinci yılında Eren Bülbül’e rahmetle. * Gençleşirsin, yaşlanmazsın. Sen hep on beş yaşındasın! Hep baharsın, kışlanmazsın. Sen hep on beş yaşındasın! *

yeşermez bu kabuk, patlamaz bu göz, geçse de üstünden iki bahar yaz. çiçek de meyve de tohum da tutmaz; mangalına kömür diye at beni,

ellerin ellerime el yazamadı kalem diyemedi dil eridi mum tükendi kandil önce ateş sonra kor şimdi kül hoşça kal ve beni affet yapabilirsen yangın

– şimdi veda etmenin vakti geldi sanırım, hanginizi üzdüysem ondan özür dilerim. çayda çıra oynayan çocuklara emanet, akşam vakti hüznüyle yazılmış şiirlerim. – beni

yarım kalmış duâ’nın bir tugan’ın hakas’ın tuva’nın altaylar’ın o münbit doğa’nın resmidir, resmidir ötüken’inyesi’nin. âdem’in, nuh’un; kutlu yâfes hikayesinin. naxşa’sı yarım kalmış uygur’un, soylu

kanatırken dikenin ağzımı gülümseyen gözlerinse alaycı biliyorum ömür boyu sürmez baharım şüphesiz tadacağım hazanı susmuyor telefonlar çalıyor art arda gerisin geriye akıyor kum taneleri

Okulla ev arasındaki yolu sürekli yürüyorum. Mevsim fark etmiyor. “Yürümek, yenilenmektir.” dediği gibi şairin; kendimi, zihnimi, bedenimi ye­nilenmiş hissediyorum attığım her adımda. Mev­simin sesini