ŞİİR

Diyeni herkes duyar, demeden duyan gerek. Aşığa bâtın yeter, zahide ayan gerek. Avamın meclisinde susmak olsa da edep Susarak anlatana meclisi âyan gerek. Kelimeler

artık sözler kifayetsiz sebepsiz çıplak manzaralar üşütüyorum yorgunluk miskin kedi edasıyla hükmediyor gönlüme ben yırtık defterime günlük yazıyorum sevgili günlük bugün kalabalık gürültülü bir

bismillah, karardı nurla doğan yeni gün, sesin mirlendi, sonra yüzün ekşidi, geceden harlanan günahkâr gözlerin  kapkara bir “salıda” tutuşuverdi. vecd ile sustun “kenanlı bir

ah canım ne tan yeri ne akşamüstü gözlerin bir çift güneş öğle vakti aramızda hep vardı yarın seni hiç sevmedi yeryüzü kurtulmadı elinden ne

– hû devirlerin sesi dervişlerin nefesi şimdi gönüller âmâ âşiyan ten kafesi gamı tartamaz kantar kırık iki kefesi hüküm veren gizli el garîbe âşinâdır

ne meraklı fidanlar varmış oysa acı ile büyümeye çalışan insanlar gibi toprağa bağlandıkça içine sinmiyor yağmurlar… türküler vardı güzel söylenen içten dökülen kalpten öykü

sonraki gün bıyık bıraktım ilk iş zamanı ve fakir fiilinin düşmek halini sonra gidip sonrayı oldum tabi bu bir gerçekleştirmekti gerçeği işte bunu da

İçimde içli bir ses adın söyler,  Ateşin ormanı yakışı gibi. Kuşların kentinden gözlerin geçer,  Dönüp de ardına bakışı gibi. * Bağbanın elinde kırılgan çiçek

– değil mi ki sırtımız acıdan iki büklüm değil mi apple elma, değil mi banana muz tuş takımı türkçe q, mouse desen plastik çaşıtlar